Beste Lezer,
Nog maar net had ik u onderhouden over het Vlaamse ziekenhuis waar ik me enkel zorgen hoefde te maken over het beddenvervoer in de gangen (fraukebrief 168) of mijn blik werd getroffen door de titel van een nieuwsbericht: ”Laatste ziekenhuis in noordelijk Gaza sluit de deuren”.
Het is nooit mijn bedoeling geweest u te overvallen met alle slechtnieuwsberichten uit de wereld; wanneer echter in Gaza de ziekenhuizen worden gebombardeerd of bedreigd, wanneer mensen worden neergeschoten bij de schaarse voedselbedeling, wanneer in een conflict niets of niemand wordt ontzien, zelfs niet de kinderen - die massaal sterven - dan kan ik niet anders dan mijn afgrijzen daarover met u te delen.
Mijn onmacht ook.
Foto H.Baert
Naast veel woede en tranen vloeien ook veel woorden over deze misdaden tegen de mensheid. Als de leiders van een volk, dat niet zo lang geleden zelf een genocide meemaakte, dergelijke misdaden begaan, dan beroert dat heel veel mensen. Veel politieke leiders aarzelen met de veroordeling en terechtwijzing ervan omwille van het feit dat het volk van het huidige Israël ooit zelf een bijzonder groot slachtoffer was.
Een column uit diezelfde krant, waarin een psychiater zich de vraag stelt waarom mensen steeds hetzelfde trauma willen herbeleven, gaf mij een beter inzicht. Ze zag in haar dagelijkse praktijk hoe slachtoffers van traumatische ervaringen in staat zijn, zij het soms onbewust, om op hun beurt dit soort trauma’s zelf te veroorzaken. “Herhalingsdwang is demonisch”, citeert ze Freud.
Zij trekt een parallel met het onnoemelijke leed dat de Joden werd aangedaan en dat nu zijn herhaling vindt in het al even onnoemelijke leed van de Palestijnen.
Deze keer, beste lezer, kunnen we niet zeggen dat we het allemaal niet geweten hebben, want we worden dagelijks geconfronteerd met schrijnende beelden. Deze keer komt het volk wel op straat en uit zijn ongenoegen over de gang der zaken. Ook deze keer kunnen we ons de vraag stellen wat onze politieke leiders tegenhoudt om standpunten in te nemen.
Is het enkel het delicate slachtofferschap van een volk destijds, of zijn er meer redenen waarom men eerder op de rem staat dan duidelijk stelling te kiezen?
Je hoeft niet geleerd te zijn om te kunnen voorspellen wat deze traumatische ervaring op haar beurt met de nog overblijvende Palestijnse kinderen en jongeren zal doen.
Mvg
Frauke J.