Fraukebrief 169 : Wanneer ook de ziekenhuizen sluiten : Gaza

Beste Lezer,

Nog maar net had ik u onderhouden over het Vlaamse ziekenhuis waar ik me enkel zorgen hoefde te maken over het beddenvervoer in de gangen (fraukebrief 168) of mijn blik werd getroffen door de titel van een nieuwsbericht: ”Laatste ziekenhuis in noordelijk Gaza sluit de deuren”.

Het is nooit mijn bedoeling geweest u te overvallen met alle slechtnieuwsberichten uit de wereld; wanneer echter in Gaza de ziekenhuizen worden gebombardeerd of bedreigd, wanneer mensen worden neergeschoten bij de schaarse voedselbedeling, wanneer in een conflict niets of niemand wordt ontzien, zelfs niet de kinderen - die massaal sterven - dan kan ik niet anders dan mijn afgrijzen daarover met u te delen.

Mijn onmacht ook.

Foto H.Baert

Naast veel woede en tranen vloeien ook veel woorden over deze misdaden tegen de mensheid. Als de leiders van een volk, dat niet zo lang geleden zelf een genocide meemaakte, dergelijke misdaden begaan, dan beroert dat heel veel mensen. Veel politieke leiders aarzelen met de veroordeling en terechtwijzing ervan omwille van het feit dat het volk van het huidige Israël ooit zelf een bijzonder groot slachtoffer was.

Een column uit diezelfde krant, waarin een psychiater zich de vraag stelt waarom mensen steeds hetzelfde trauma willen herbeleven, gaf mij een beter inzicht. Ze zag in haar dagelijkse praktijk hoe slachtoffers van traumatische ervaringen in staat zijn, zij het soms onbewust, om op hun beurt dit soort trauma’s zelf te veroorzaken. “Herhalingsdwang is demonisch”, citeert ze Freud.

Zij trekt een parallel met het onnoemelijke leed dat de Joden werd aangedaan en dat nu zijn herhaling vindt in het al even onnoemelijke leed van de Palestijnen.

Deze keer, beste lezer, kunnen we niet zeggen dat we het allemaal niet geweten hebben, want we worden dagelijks geconfronteerd met schrijnende beelden. Deze keer komt het volk wel op straat en uit zijn ongenoegen over de gang der zaken. Ook deze keer kunnen we ons de vraag stellen wat onze politieke leiders tegenhoudt om standpunten in te nemen.

Is het enkel het delicate slachtofferschap van een volk destijds, of zijn er meer redenen waarom men eerder op de rem staat dan duidelijk stelling te kiezen?

Je hoeft niet geleerd te zijn om te kunnen voorspellen wat deze traumatische ervaring op haar beurt met de nog overblijvende Palestijnse kinderen en jongeren zal doen.

Mvg

Frauke J.

Fraukebrief 76: Fraukebrieven in coronatijd: Kwetsbare mensen

Beste Lezer,

Zonder het te beseffen leren we eigenlijk best veel bij in deze bijzondere tijden. We leren bij over onze gezondheid, over het effect van een virus op de mensheid. We leren grafieken verstaan, omgaan met cijfers.

Door dit virus kennen we intussen een amalgaan aan nieuwe woorden: bubbel, cluster, mondkapje, de anderhalve meter, lockdown, staycation… en ga zo maar door.

Het moeilijkste woord vind ik toch wel ‘kwetsbare mensen’: het is geen nieuw begrip maar het is ingewikkelder geworden. Daarom wil ik er even bij stilstaan.

Wie is vandaag ‘een kwetsbare mens’?

Vroeger was dat duidelijk: mensen die geen dak boven hun hoofd hadden, geen geld (maar schulden) om voldoende eten of kleding te kopen. Maar vandaag zijn er een heleboel categorieën ‘kwetsbare mensen’ bijgekomen. Het was verschieten voor alle 65-plussers dat ook zij plots bij de kwetsbare ouderen horen. Vorig jaar vonden zij voor zichzelf nog het vitale woord ‘Jagger’ uit, en nu dit.

Al wie in een instelling verblijft en ouder is dan twaalf, is tegenwoordig ‘een kwetsbare mens’, en al wie door corona zijn job kwijt is, de zaak moet sluiten, geen culturele evenementen meer kan organiseren eigenlijk ook.

Wanneer je er wat dieper over nadenkt zijn we eigenlijk allemaal kwetsbare mensen want we zijn allemaal, meer dan ooit, sterfelijk. Jamaar, zie ik je nu tegenstribbelen, lezer: de ene mens is toch zoveel kwetsbaarder dan de andere, en dan hebben we het over in het ziekenhuis belanden. En ja, daar heb je een punt. Maar wie net een zaak is begonnen en zware schulden heeft, is toch ook erg kwetsbaar. Of de afgestudeerde die nu een job moet zoeken. Of wie omwille van allerlei redenen op dit ogenblik moeilijk zijn weg in het leven vindt en nu met kleine en grote bubbels nog meer getroffen wordt: die is toch ook erg kwetsbaar?

Kortom, er zijn vele vlaggen die de lading dekken - je zou er het noorden bij verliezen!

Misschien benoemen we beter de problematiek van mensen dan ze allemaal onder één paraplu te schuiven. Wat denk jij, lezer?

Mvg,

Frauke J.