Moeilijke woorden: Toerist
Beste Lezer,
Wie op vakantie geweest is heeft het graag over die plaatsen waar, bij voorkeur, (bijna) geen toeristen komen. Meestal wil dat zeggen dat zij op zo’n bijzondere plek waren waar enkel de plaatselijke bevolking leeft. Ik vraag me wel eens af waarom de toerist zulk een slechte reputatie heeft dat niemand zich zo wil noemen.
Ik heb er in mijn eigen stad de laatste weken op gelet, en vooral naar die mensen gekeken die ik er anders niet zie, want ik wil wel eens weten wie de toerist dan wel mag zijn.
Al voor dag en dauw verschijnen ze met een plan in de hand of ééntje op hun phone. Deze mensen hebben ook vaak een fototoestel op hun buik hangen. Ze zijn gekleed in niet alledaagse stadskleding: bermuda’s, shorts, korte sokjes in stevig schoeisel, petten, shirts met de merkwaardigste opschriften, topjes met buiken bloot, gekleurde zonnebrillen. Soms lopen ze, in groep, achter een vlag of opgestoken paraplu aan. Ze hebben interesse voor alles waar jij zelf als bewoner achteloos aan voorbijloopt. Er worden van deze, blijkbaar, bijzondere plaatsen foto’s genomen: selfies aan het water, voor een oud gebouw, naast een standbeeld, bij een bijzondere bloem. Ze spreken Spaans, Engels, Duits, Japans, Chinees en nog andere talen die ik niet herken… Kortom, ze zijn op bezoek in mijn stad. Ik beeld me in dat ik wellicht hetzelfde zou doen mocht ik in hun stad rondlopen nl. op bezoek zijn, foto’s maken..
We zijn dus uitwisselbaar nieuwsgierig naar elkaars geschiedenis, omgeving, naar elkaars natuur. We zijn toeristen, vermoed ik. Ik kan er één zijn, jij ook, al willen we dat niet geweten hebben. We zijn allemaal toeristen: geprivilegieerde bezoekers van elkaars steden, tenminste zo lang we voldoende geld hebben om de lokale economie te steunen. Zij de onze, wij de hunne.
Mvg,
Frauke J.