Beste Lezer,
‘Vakaaaantie!’ Het is een kreet die ik de laatste weken in de straat al enkele keren hoorde. Eerst waren het de kinderen die met een stralende blik naar huis renden. Maar er waren ook anderen die met lood in de schoenen en gezakte cijfers naar huis drentelden. Voor hen zal de vakantie beslist wat korter zijn.
Dan zag je de juffen en meesters voorbijtrekken, met een brede glimlach. Hier en daar sloot een bakker of beenhouwer voor enkele weken de deuren. De tv-programma’s draaien op herhaling. En nu vallen ook de bouwwerven stil.
Ik kan ze begrijpen, al die mensen en kinderen die in de dagelijkse tredmolen ronddraaien, ik kan begrijpen dat ze snakken naar iets anders, naar weg. Zelf sta ik erbij en kijk ernaar. Het drukke werkzame leven heb ik achter de rug, er moet niks meer en niemand vraagt mij nog iets. ‘Luilekker leven’, zeggen sommigen en anderen twijfelen dan weer: ‘Ach, je verveelt je zeker’ of ‘Ben je niet te eenzaam?’. Het is noch het één noch het ander, het is gewoon, de routine van de dag waarin ik zo mijn dingetjes te doen heb.
Wees gerust: terwijl u geniet van een korte tijd ‘zalig niets doen’ pruts ik gewoon wat verder in het ritme van de dag.
Aangezien het hier nu zo stil is zal het elders wel erg druk zijn, mijmer ik.
Straks zie ik ze allemaal bruingebrand (of roodverbrand) terug en is er weer dezelfde drukte, dezelfde haast en spoed.
Mvg.,
Frauke J.