Beste lezer,
Graag mag ik aan mijn deur staan, dat weet u intussen, in de hoop een praatje te slaan met één of andere voorbijganger. Zo ontmoet ik veel vriendelijke en ook minder vriendelijke mensen en ben ik op de hoogte van belangrijk en minder belangrijk nieuws.
Maar nu is het hier bijzonder stil. Er is weinig of geen doorgaand verkeer, zelfs niet tijdens de spitsuren, en de mensen die van de trein of bus komen zijn ook op één hand te tellen.
Het lijkt wel of bijna de gehele straat naar andere oorden is vertrokken.
Ik heb ze zien inpakken, al die nu-afwezigen, grote valiezen vlogen de koffer in, strandmatjes, visnetjes, ballen en skateborden werden er losjes bij gepropt. Vervolgens bevolkten de kinderen de achterbank en kropen de ouders vooraan, om het stuur om beurt over te nemen. De zo volgestouwde wagens reden de straat uit, lieten het huis met alle dagelijkse beslommeringen achter zich. Wellicht zijn ze nu al lang files voorbij en grenzen over, de zon tegemoet. Waar je ook heen gaat in deze tijden kom je overal de zon tegen.
En geen zorgen: ik pas wel op de poezen, de planten en de huizen.
Mvg
Frauke J.