Fraukebrief 64: Fraukebrieven in coronatijd: Applaus voor de zorgverleners

Beste lezer,

Nu we in ons kot zitten bereiken ons allerlei boodschappen om er - figuurlijk - uit te breken. Hoe minder volk op straat hoe meer volk we op schermen zien passeren. Er wordt van alles gedaan om minstens virtueel buiten te komen.

Zo zijn het lovenswaardige avondlijk applausinitiatief en de witte lakens u wellicht niet ontgaan.

Het is nu éénmaal zo dat verschillende groepen van de bevolking deze crisis verschillend doormaken. Een groep verveelt zich stierlijk omwille van te kleine behuizing, technische werkloosheid, weinig lessen en noem maar op. Een andere groep begeeft zich elke dag, al dan niet met plezier, naar het werk. Een volgende groep werkt vanuit zijn kot.

Eén groep werkt zich zowaar te pletter om coronapatiënten en andere zieken te helpen. De ziekenhuizen liggen vol, en waar veel zieken liggen zijn er ook mensen nodig om ze te verzorgen,  zowel direct aan de bedden als op de achtergrond. Daarnaast zijn er de mensen die ons voortdurend op de hoogte houden van de stand van zaken, experten die heen en weer draven tussen tv-studio’s en ziekenhuis.

 ‘Applaus doet deugd’, zei een verzorgende, ‘maar we hebben meer beschermend materiaal nodig’, en in dezelfde trant werden er nog wel enkele opmerkingen geopperd, zoals ‘hou u als burger strikt aan de regels’.

Intussen wordt de druk niet alleen in de ziekenhuizen opgevoerd: er is overal ongeduld, en elke avond komt er wel iemand op tv om dat te onderstrepen. Vragen zoals: ‘hoe lang denkt u nog dat het duurt?’ zijn schering en inslag. Of opmerkingen over : de leerlingen die achterstand zullen hebben, de economie die niet of bijna niet draait. De onrust en het ongeduld is groot. Uiteraard ben ik geen deskundige ter zake, en gewoon vanuit gezond verstand begrijp ik dat er wereldwijd schade wordt geleden en dat vele mensen daaronder lijden. Maar helpt het om het ongeduld aan te wakkeren, er in te koteren?

Met eindeloos geduld leggen experten opnieuw en opnieuw de toestand uit. Chapeau!

Beste lezer ik hou mijn hart vast dat dit ongeduld tot foute beslissingen kan leiden door bijvoorbeeld scholen, winkels, bedrijven te vroeg te openen - wie zal daar de gevolgen van dragen?

Inderdaad: de zorgverleners die dan opnieuw op de bres zullen moeten staan. Ik vrees dat een applaus dan niet voldoende zal zijn om hen te helpen zich blijvend recht te houden.

Mvg

Frauke J.

Fraukebrief 61: Brieven in coronatijd: Knuffelen, huggen en omhelzen

Beste lezer,

Er is ons gezegd: ‘mix de generaties niet’ wanneer een onbekend virus rondwaart in de wereld. Het is wellicht een slimme maatregel om de meest vatbaren, de ouderen, te beschermen.

Zodoende wandel ik in mijn ééntje wat rond in bijna verlaten straten. Bijna, zeg ik, want daarnet passeerde mij een gehaaste jonge vrouw met kinderkoets, ze stak de straat over.

Hoe lang zullen de generaties zich niet mixen? Weken? Maanden?

Ik mijmer maar wat.

En hoe zal het zijn wanneer we elkaar, (minder) oud en jong, terugzien?

Zullen we elkaar, nu we het na al die tijd gewoon zijn, begroeten met een lacherig ‘elleboogje’ of een speels voetje? Zullen de kleinsten hun grootouders nog wel herkennen? Misschien vraagt de baby, intussen enkele maanden oud, zich verschrikt af: ‘wie is die vreemde vrouw of man die kirrend ‘toedelie’ met mij wil spelen?’. En zullen wij die baby in onze armen durven nemen of ons intussen in stilte afvragen ‘oei, wie besmet hier wie?’.

Kleuters en andere schoolgaanden die de wekelijkse opvangroutine door oma en opa nu doorbroken zien en alle aandacht krijgen van hun ouders (velen toch): vinden zij de weg terug naar de grootouders?

Onlangs hoorde ik enkele oudere dames zeggen: ‘nu zal men eens voelen van welke betekenis wij ouderen nog zijn’, maar daarop antwoordde iemand: ‘het omgekeerde kan ook, de ouders stellen misschien vast dat zij het ook wel zonder ons aankunnen.’

Tja, dat zijn twee waarheden, maar dat zou ervoor zorgen dat de generatiekloof groter wordt.

Neen, lezer, toch geloof ik dat niet. Ik weet niet of we elkaar, over leeftijden heen, straks onstuimig in de armen vallen. Ik weet niet of we twee keer zullen nadenken bij het knuffelen van een snottebellenkindje, maar ik geloof er rotsvast in dat vroeg of laat (realistisch bekeken eerder laat) de generaties elkaar weer knuffelen en omhelzen.

Mvg,

Frauke J.

Fraukebrief 58: Coronabrieven: Aan allen die thuis zijn

Beste Lezer,

Geef toe, het leven is anders en beslist niet makkelijker wanneer u noodgedwongen thuis zit. Ik stel me zo voor hoe het er bij u aan toe gaat.

U, lezer, die thuis zit met kleine of grotere kinderen: u hebt wellicht de handen vol. De kinderen moeten aan het werk gezet worden vooraleer u zelf aan het telewerk kunt beginnen. Uw jeugdige spruiten hebben af en toe een pauze nodig, maar wild over de speelplaats rennen zit er niet in. Daar moet u dus ook nog iets op verzinnen.

U, lezer, die in een tehuis of ziekenhuis verblijft en naast de zorgen om uw gezondheid, de pijn die u lijdt, ook nog geliefden en vrienden moet missen – die zelfs deze brief wellicht niet kunt lezen.

U, lezer, die thuis alleen bent met een geschrapte lijst van dingen-te- doen. Hoe de tijd zinvol invullen is de vraag. Hoe zal u die dagen doorkomen zonder de gewone verplichtingen en vertier?

U, student, die op u kot zit en hier en daar een online les volgt: hoe zal u de rest van de tijd nuttig en zinvol doorbrengen?

Jullie kleine en grote kinderen die normaal gezien jullie dagen op de schoolbanken doorbrengen: hoe zullen jullie met het thuisonderwijs omgaan, en zal er genoeg bewegingsruimte zijn om al jullie energie kwijt te raken?

U, lezer die met allerlei psychische, fysieke of materiële moeilijkheden kampt: kunt u het nog allemaal overzien?

U, oudere man en/ of vrouw die thuis, afgesneden van uw ruimere familie, de dagen moet doorkomen: kunt u alle hindernissen nemen?

En hier hoe zit het bij mij, hoe zal ik vanuit mijn schuilplek door de dagen komen? Het lijkt me niet aangewezen om veel aan mijn deur te staan. Het voelt vreemd dat ik werkeloos moet toezien, weinig kan doen, terwijl er mensen zijn die hun leven wagen om andere levens te redden of van voedsel, brieven en kranten te voorzien.

Maar wat kan ik doen vanuit mijn kleine bescheiden plaats, vraag ik me af, en wat is dan solidair zijn?

Misschien kan ik beginnen met de situatie zoals ze nu is te aanvaarden, hoe moeilijk en angstaanjagend ook. Het ongemak verdragen en het motto van goede vrienden in ere houden: ’het is wat het is’. Ik doe een poging om te kijken naar het glas dat nog een beetje vol is.

Misschien kan ik alle uitgestelde klussen doen, denk ik dan, het zijn er tenslotte heel wat.

Misschien kan ik me zo organiseren dat ik iedereen die het nodig acht een riem onder het hart kan steken (telefonisch of briefgewijs).

Misschien kan ik iets nieuws leren, zoals mijn telefoon en computer beter leren gebruiken.

Misschien kan ik mijn talenten zo goed mogelijk inzetten ten voordele van iedereen: helaas ben ik geen naaister, anders maakte ik mondmaskers, helaas ben ik oud, anders deed ik boodschappen voor anderen, helaas kan ik geen muziek maken, anders speelde ik elke avond een nummer voor mijn omgeving.

Misschien kan ik, vanuit mijn schuilplek, gewoon doen wat ik wel kan: u online brieven schrijven (en proberen ze zo vrolijk mogelijk te houden). Of misschien kan ik u onlineverhalen vertellen voor het geval u niets meer te lezen hebt.

Bij leven en welzijn leest u me nog.

Mvg,

Frauke J.

Fraukebrief 56: Wie P zegt moet Q zeggen: Help de digibeten

Beste Lezer,

In mijn vorige brief vertelde ik u dat ik op zoek ben naar een zelfhulpgroep voor digibeten. Doet u mee?

Bij mij begint het al met het paswoord. Op zoveel plaatsen vragen ze om in te loggen en er zijn evenzovele paswoorden. Maar hoe onthou ik in godsnaam al die paswoorden en waar stockeer ik ze opdat ik ze niet vergeet? In plaats van een geheim dagboek kan je tegenwoordig beter een geheim paswoordenboek bijhouden. Je mag er niet aan denken dat je geheugen het laat afweten, dan ben je ook afgesloten van een heleboel informatie, je geldzaken en noem maar op…

Voor sommigen is het eenvoudig ze zeggen: ‘gebruik toch overal hetzelfde paswoord’. Maar wat als dit paswoord gekend is? Dan ligt meteen je hele privé op straat. Of: ‘ plaats al die paswoorden op je computer’. En wat als je het paswoord van je computer niet meer kent, of er loopt iets mis met je computer? Dan zijn al je toegangswegen afgesneden. Waarom zijn er op TV geen lessenreeksen over de gevolgen van digitalisering? Of moet je dat ook al online volgen?

Alles verandert razendsnel en iedereen veronderstelt dat je daar ook meteen mee weg bent. Ik heb alvast een onderwerp voor die lessen: hoe maak ik goede paswoorden, hoe kan ik ze onthouden en waar bewaar ik ze. En dat is nog maar les 1, ik kan ernog wel wat bedenken.

Wedden dat zo een programma veel kijkers zal trekken? Of maken we toch een digibeten zelfhulpclub. Wat denkt u?

Mvg

Frauke J.

Fraukebrief 54: Wie N zegt moet O zeggen: 'Allemaal aan het werk'

Beste lezer,

 Wellicht ben ik slecht geplaatst om u daarover te schrijven, maar toch: ik blijf me verbazen over het kleine denkraam van onze beleidsmensen. ‘Zoveel mogelijk mensen aan het werk krijgen’ is het devies, en tegelijk is het ziekte- verzuim groter dan ooit.

Sommige dertigplussers zijn al uitgeblust nog voor ze goed en wel begonnen zijn. Wat is er aan de hand met onze manier van werken, vraag ik me af.

Ik hou het wat in het oog en het lijkt me allemaal veel voor de werkende mens. Soms sta ik al vroeg in de morgen aan mijn deur om een frisse neus te halen en om de straat te zien leeglopen. Het begint vanaf 7 uur: er haast zich al wat volk naar de trein. De piek is rond 8u en om 9u gaan de laatsten de deur uit. Rond 16u loopt de straat weer vol, eerst de schoolkinderen en niet te vergeten de grootouders met kleinkinderen, dan volgen de ouders. De piek zit tussen 17u en 18u, maar het blijft nog even duren, dat heen en weer gaan. Ik vraag me af hoe mensen het klaarspelen om 7 à 8 uur te werken, kinderen ’s ochtends naar de crèche of school te brengen en ’s avonds naar één of andere vrijetijdsactiviteit. Zelf nog vrienden te zien, me-time te hebben, de k’s (keuken, kuis en kinderen) in ere te houden (van die andere k(erk) spreken we al niet meer). Er is meestal ook een relatie die aandacht vraagt en niet te vergeten: het online zijn.

Hoe krijgen ze het voor mekaar, denk ik dan. Soms kan ik aan de voorbijdravende gezichten zien dat ze het niet voor mekaar krijgen. Ze rennen en hollen tot ze plots opgebrand zijn en noodgedwongen stilstaan.

‘Iedereen aan het werk’: dat is mooi gezegd, maar zou ‘We organiseren werk en leven zodanig dat iedereen aan het werk blijft’ niet beter zijn?

Of nog: ‘Haast je langzaam’

Mvg,

Frauke J.

Fraukebrief 53 : Wie M zegt moet N zeggen: ‘Zeg niet kuisvrouw maar poetshulp’

Beste lezer,

Het mag dan al februari zijn, toch slepen we nog enkele oude zeren uit 2019 met ons mee. Zo is er één waar ik een lans voor wil breken.

Eind vorig jaar werd er door poetsvrouwen en -mannen een schuchtere poging tot protest ondernomen. Ze eisten opslag van hun lage loon, dat zou meteen ook hun pensioen ten goede komen. Het was een kleine, bescheiden actie waarvan ik dacht dat ze alweer in de vergeetput zat.

Eerst kregen de actievoerders een ‘njet’: de opslag was zogezegd niet mogelijk. Wel werd hier en daar in de kranten gepleit voor meer respect voor de dames en heren die onze huizen poetsen, en er werd gepleit om niet langer over kuisvrouw maar over poetshulp te spreken. Wat is een naam, vroeg ik me hoofdschuddend af toen ik dat las. Indien u het mij vraagt: een andere titel is niet meer dan een doekje voor het bloeden. Het beroep van poetshulp is, naar mijn bescheiden mening, zowel zwaar als ondergewaardeerd.

Ik daag u uit, lezer, om in vier uur tijd in uw huis hetzelfde klaar te spelen als uw poetshulp. Bedenk daarbij dat deze heer of dame in kwestie dit niet enkel een voormiddag bij u thuis doet: in de namiddag volgen er nog vier uur en zo gaat dit door, vijf dagen in de week. Je zou het van minder in je rug, knieën, schouders krijgen (wat dokters en kinesitherapeuten trouwens beamen).

Beslist is er her en der wel waardering voor het gedane werk. Op sommige plaatsen echter liggen lange to-do lijsten klaar, is er geen sprake van ‘dankjewel’ of zijn de omstandigheden waarin dient gepoetst onaangenaam.

En of je dit werk nu twee, tien of twintig jaar doet, je krijgt geen extra’s, bonus noch vakantie noch rimpeldagen, en bijscholing of een personeelsuitstap is eerder uitzondering dan regel.

En toch is er een klein lichtje aan het eind van de tunnel in 2020. Dit jaar staat dan uiteindelijk toch een kleine loonsverhoging in de startblokken, het nieuws is vers van de pers terwijl ik u deze brief schrijf, en het is een begin. Maar ook aan respect voor het beroep kan nog veel gebeuren. Wat meer waardering van iedereen en geen overladen opdrachten helpen om het vol te houden.

Wat de loonsverhoging betreft dacht ik nog aan een andere oplossing. Waarom dienstencheques niet afhankelijk maken van het inkomen? Wie veel verdient betaalt meer voor poetshulp en wie een laag loon heeft minder. Misschien krijgen de poetshulpen dan een echte loonsverhoging.

Wat mij betreft is het zo gepiept – de spons erover!

Mvg,

Frauke J.

Fraukebrief 52: Wie L zegt moet M zeggen: Baby’s zijn geen kanaries

Beste Lezer,

Onlangs las ik in de krant dat China niet langer vasthoudt aan de eenkindpolitiek. M.a.w. er zijn te veel oude mensen en te weinig krachtige jongeren die kunnen werken. Er moet dus dringend aan geboorte uitbreiding gedaan worden i.p.v. aan -beperking. Beste lezer is dit bericht u, tussen de vele Chinese gezondheidsbulletins door, ontgaan? Ik hoop dat dit voor onze politici niet zo is.

Misschien kunnen wij iets leren van onze Chinese medemens.

Niet dat het er hier zo drastisch aan toe gaat, maar toch: echt bemoedigend is het ook hier niet om kinderen te verwekken laat staan ze te baren. In enkele weken tijd vielen verschillende nieuwsberichten uit de lucht die niet echt kindvriendelijk te noemen zijn. Eerst was er het voorstel om de termijn waarop men abortus kan plegen langer te maken. Vervolgens kwam er het bericht dat een x-aantal kraamklinieken in aanmerking komt voor sluiting. Rekening houdend met de aanmoediging om het openbaar vervoer meer te gebruiken behoort een bevalling op de trein binnenkort tot de mogelijkheden. Hopen maar dat er dan geen treinstaking is én dat er een vroedvrouw aan boord is. En recent las ik dat ook thuisblijfmoeders en      -vaders aangemoedigd zullen worden om uit werken te gaan. Er werd niet bij vermeld of er ook extra geïnvesteerd zal worden in crèches, flexibele crèches, flexibele grootouders en andere vrijwilligers. En over het belang van het opvoeden van kinderen werd in diezelfde krant al helemaal niets vermeld. Het lijkt wel alsof kinderen in huis hebben gelijk staat aan het houden van een kanarie. Je voedert hem ’s morgens en ’s avonds en heeft hem wat licht en een beetje aandacht. Voor de rest van de dag een doek over de kooi en je kunt rustig aan het werk.

Neen lezer het is hier China niet, je mag nog altijd zelf kiezen hoeveel kinderen je krijgt. Hier pakken we het met zachte hand aan, al zijn die maatregelen niet echt bevorderend om een gezin te stichten. Ik kan me voorstellen dat ouders hier op een bepaald ogenblik zelf de éénkindregel gaan toepassen. En dan? Wat binnen twintig jaar?

Indien men het mij zou vragen - maar niemand vraagt mij iets….

Mvg

Frauke J.