Frauke Jemand Coronabrieven 116: ' Over de beste stuurlui en de wal'(3)

Beste Lezer,

Mijn schrijven aan u wordt vandaag begeleid door Sinterklaasliedjes. Ze komen van het plein hier iets verderop waar de Sint bij de jeugdbeweging zijn opwachting maakt.

Al die opgetogen kinderstemmetjes op deze grijze regendag, ze stemmen me vrolijk. Het maakt me blij dat er jongeren zijn die zonder veel poeha, ondanks nieuwe regelgevingen, hun zondagnamiddag opnieuw hebben vrijgemaakt om jonge en niet meer zo jonge kinderen een leuke namiddag te bezorgen.

Ze komen niet in het nieuws, al die stille burgers die zonder veel woorden proberen deze tijd goed door te komen. Niet de jeugdleiders die al hun creativiteit benutten om binnen de beperkende maatregelen oplossingen te zoeken en te vinden. Niet de vele mensen die al vooruitlopen op de aankomende kersttijd en licht brengen in hun vroeg donkere huizen.

Niet de oude man die dag na dag opnieuw zijn wandelroute door de straten loopt. Niet de familie die de buurt met grote affiches informeert dat ‘ons bobonne 90 wordt vandaag’. Niet de gezelfteste dame die elke dag het openbaar vervoer trotseert om haar pas geopereerde man bij te staan. Niet de zoon die elke zondag zijn alleenwonende vader bezoekt, nu al twee jaar lang.

Niet de oude vrienden die een lange wandeling plannen, welk weer het ook is, om het contact levendig te houden….Ik kan zo nog wel even doorgaan lezer, maar bij deze wilde ik je laten weten dat er toch een hoop stilzwijgenden met ons in dezelfde schuit blijven zitten.

Ze halen het avondnieuws niet, maar ze zijn er wel. Ze proberen te roeien met de riemen die ze hebben.

Mvg

Frauke J.

Ps: We zijn een week later de Sint alweer een eind ver !

Frauke Jemand Coronabrieven 115 : ‘Over de beste stuurlui en de wal’(2)

Beste lezer,

Mij is het al een tijdje duidelijk: we zitten met zijn allen in dezelfde schuit, en dat voelt niet altijd comfortabel, want we waren het anders gewoon. In de beginfase, tijdens de lockdown, dacht ik dat we dit allemaal door hadden. Ik stond aan mijn deur en plots knikten onbekenden goeie dag, een stroom van solidariteit kwam op gang, er was muziek en respect voor de zorgverleners, er was zorg voor mekaar en familie- en andere banden werden aangehaald.

Intussen zijn we zoveel maanden verder en we zitten niet langer in één grote schuit: ik zie vele individuele bootjes rond dobberen in het ongewisse. Een echte uitweg uit het probleem is er nog niet. Het gemor in al die bootjes wordt luider, hoe meer boten hoe meer meningen, en meer en meer wordt het ieder voor zich. Wanneer er frustratie is zoeken we een een zondebok, en zoals dat gaat zijn diegenen die beslissingen nemen of advies geven de klos.

Dit laatse hoor ik nu wanneer ik aan mijn voordeur sta.

Mijn bescheiden mening is dat, wat men ook moge denken, niemand dit heeft gewild, niemand is blij met deze crisis: niet de zorgkundigen, niet de experten, niet de politici, niet de kappers, de cafébazen, de leraren, de politiemensen, de kinderen, de jongeren, de ouderen, werkgevers, werknemers, werklozen - het is niemands schuld. En zoals dat gaat bij elk groot malheur: iedereen lijdt.

Het is moeilijker om onze krachten te bundelen ipv ze te verdelen.

Dat vertel ik, aan mijn voordeur, tegen iedereen die er oor naar heeft.

Of met andere woorden: laat ons zoeken naar leefbaarheid ipv de klagende stuurlui aan de wal te zijn.

Mvg

Frauke J.

Frauke Jemand Coronabrieven 114: ‘De beste stuurlui en de wal’ (1)

Frauke Jemand Coronabrieven ‘De beste stuurlui en de wal’ (1)

Beste Lezer,

Ondanks het feit dat ik wat overvoerd ben met nieuwsuitzendingen over dit thema, kan ik het toch niet laten om sommige debatten te volgen waarin één of ander heet covidhangijzer op tafel ligt.

De formule is intussen bekend: er is een jounalist(e), die speelt moderator of ondervrager of rechter (soms alles tegelijk) en er zitten enkele panelleden op veilige afstand van elkaar. Het gaat over scholen open of niet, mondmaskers, covidsafeticket, vaccinatie … en ga zo maar door.

Er is altijd wel iets dat beter had gekund, sneller of trager, anders had gemoeten. Meningen te over en er is altijd wel iemand de klos. Ik moet dan denken aan al die mensen die zich dagelijks uit de naad werken om deze grillige pandemie het hoofd te bieden.

Soms vraag ik me af of de media niet opnieuw moeten afstemmen op de educatieve TV- en radioprogramma’s van weleer. Programma’s die ons iets bijleren over bv.: ‘Hoe te met geknotte takken en toch naar de hemel reiken? ‘ of ‘Waarom er niet op elke vraag een antwoord is’ of ‘Wat is vrijheid ?’, ‘Wat is verbondenheid?’. Programma’s die ons opnieuw met de voeten op de grond zetten in deze veranderende wereld, ipv blijvend op dezelfde nagels te kloppen.

Misschien biedt dit meer houvast en helpt het om onzekere tijden door te komen, en minder ondoordacht uit de nek te kletsen.

 Mvg,

Frauke J.

Frauke J. 99: Frauke coronabrieven: ‘Een Niemand is ook Iemand’

Beste Lezer,

Hier is dan mijn - bijna - honderdste brief. Ik weet niet of je je nog herinnert, maar het begon allemaal met de grote nood om als zogenaamde ‘niemand zonder stem’ ook mijn mening te geven. Aangezien ik nooit antwoord kreeg op mijn brieven aan kranten, aangezien ik geen bekende Vlaming, noch machtig noch zeer geleerd ben, belandden mijn brieven aan de krant wellicht rechtstreeks in de prullenmand, want ik kreeg nooit een antwoord. Laatst heb ik het nog eens geprobeerd, en deze keer kwam er een beleefd briefje terug ‘dat men al een teveel aan opinies had’. Raar, dacht ik, dat het wel dikwijls dezelfden zijn die hun mening mogen ventileren, raar ook dat sommige van die meningen niet altijd van gewoon gezond verstand getuigen - en toch krijgen ze een podium. Hoe de mediawereld in elkaar zit weet ik niet. Het zegt wel veel over hoe de wereld in elkaar zit.

Gelukkig, lezer, bracht jij me op het idee om mijn brieven in een blog te gieten. Ik heb daar nog geen spijt van, en jaar na jaar zie ik het aantal lezers groeien. Dat is bemoedigend.

Eerst dacht ik afscheid van je te nemen bij mijn honderdste brief, maar opnieuw was jij het, lezer, die me aanmoedigde om nog even verder te doen.

Laten we afspreken dat ik je schrijf zo lang ik denk iets te zeggen te hebben, en laat me op tijd weten indien jij vindt dat mijn mening er niet meer toe doet.

Het voorbije jaar heb ik vooral over corona, dat intussen covid-19 geworden is, geschreven. Stilaan ga ik het opnieuw wat ruimer zien. Ja: laat ons samen wat nadenken over de vele vragen des levens, en ons verwonderen over de kleine en grote dingen.

 Mvg,

 Frauke J.

 Ps: Bij deze bedank ik ook de fotograaf die nog altijd beeldende inspiratie vindt bij mijn brieven.

Frauke J. 96 : Fraukecoronabrieven: vaccineren, vaccineren, vaccineren…

Beste Lezer,

Te weinig vaccins, mogelijke bijwerkingen…. en al dan niet complicaties: daar ging het over de laatste tijd. Straks zullen ook deze stormpjes hopelijk gaan liggen. Straks zal er meer vaart in zitten, in het vaccineren, bedoel ik. Dat wordt toch gezegd.

Eerst de ouderen en de risicogroepen. Vervolgens wellicht de risicoberoepen, of niet?

Maar welke zijn dat dan? Wie heeft een risicoberoep?

Het is wellicht niet aan ons om dat te bepalen, maar een hint geven kan geen kwaad.

Ik breek alvast een lans voor de groep die altijd vergeten wordt: de huishoudhulpen of poetsvrouwen -mannen. Al die tijd komen zij bij mensen thuis, ze poetsen in alle ruimtes, tot in het kleinste kamertje.

Naar mijn gevoel horen ze eigenlijk onder de noemer zorgpersoneel. Hoeveel huishoudhulpen komen niet bij kwetsbare mensen thuis? Deze dames en heren komen niet alleen in alle kamers van het huis, ze poetsen meestal ook twee huizen per dag. Indien ze kantoren schoonmaken hebben ze met de daar aanwezige mensen te maken. Niet vanzelfsprekend om jezelf te beschermen op al die verschillende plaatsen! Bovendien loopt niet alleen de huishoudhulp gevaar: ook een groot deel van hun cliënten. Het is elke dag opnieuw spitsroeden lopen voor deze werknemers.

Naast politiemensen en brandweerlieden verdienen de poetshulpen het op de eerste rij te staan; meer nog: ze hadden in de rij van zorgverleners moeten staan.

Helaas staan ze vaak net achteraan: geen extra premie voor hen in sombere tijden, geen loonsverhoging, en het blijft hard werken voor een schamel loon. Het lijkt ook alsof er niemand is die voor hen opkomt, en zelf staan ze vrij alleen met hun zorgen.

Laat ik dan maar even mijn stem verheffen, en misschien jij ook, beste lezer. Al besef ik dat onze stemmen niet echt luid genoeg klinken om gehoor te krijgen.

Beschouwen we deze brief dan als een riem onder het hart van alle poets- en huishoudhulpen in België en ver daarbuiten. En laten we hierbij de wens uitspreken dat zij met grote spoed kans op een vaccinatie krijgen, zodat ook zij beschermd zijn tegen dit vermaledijde virus. Ik ben ietsje te laat maar met ‘de dag van de zorg’ nog in gedachten wil ik deze wens uitdrukkelijk in de verf zetten.

Men zegge het voort!

 Mvg,

 Frauke J.

Fraukebrief 93: Fraukecoronabrieven: ‘Niets is zeker: dat is zeker’

Beste Lezer,

De laatste weken heb ik je vrij lange brieven geschreven. Ik probeer het in zonnige dagen wat bondiger te houden. Lezer, ik dacht dat ik je in deze tijd van het jaar niet meer over corona moest berichten, maar niets blijkt minder waar. Na de heftige beelden uit de ziekenhuizen, na het neuspeuteren met een wisser zijn we nu toe aan de armprik, oftewel het al dan niet toedienen van vaccins.

Wie allergisch is aan ziekenhuizen kon het voorbije jaar het nieuws maar beter overslaan. Er wordt gekozen voor transparantie, wat een goede zaak is, maar er is ook een andere zijde aan deze medaille. Er zijn mensen die het liever niet weten, of slechts met mondjesmaat willen weten. Bovendien zijn er mensen die grote nood hebben aan absolute zekerheid. Transparantie in tijden die niet echt transparant zijn: moeilijk!

Ook onze journalisten hebben daar nu al maanden last van: ‘Wanneer zal dit vaccin er zijn?’

‘Kunt u dat met zekerheid zeggen?’

‘Is het vaccin betrouwbaar en voor hoeveel procent, en is dat wel genoeg?’

‘Wat met de Britse, de Zuid-Afrikaanse variant?’

Koren op de molen voor allen die in deze onzekere tijden proberen door te leven.

Om nog te zwijgen over die andere vragen: wanneer mogen cafés en restaurants open, wanneer de cultuurhuizen, wanneer de zwembaden, wanneer? Wanneer? Wanneer?

Koren op de molen voor allen die in deze onzekere tijden het hoofd boven water trachten te houden.

Dezelfde vragen worden tot in den treure gesteld, op zoek naar het ultiem zekere antwoord.

Of je nu viroloog bent, politieker, biostatisticus, epidemioloog of Madame Soleil: niemand heeft een glazen bol. Het licht is even zoek in duistere tijden, tenzij we onze eigen kerstverlichting nog even laten hangen tot de zon vanzelf weer tevoorschijn komt en zie ze laat zich, letterlijk, al zien.

Voorlopig is niets zeker, dat is tenminste één zekerheid.

 Laat dit nu voor eens en nog een tijd duidelijk zijn, dan komt er tenminste wat rust in jouw en mijn hoofd. En misschien, straks, ook een armprik.

 Mvg,

Frauke J.

Covidtijden

Deze foto en alle Fraukefoto’s Herman Baert

Frauke Jemand 91: Frauke coronabrieven: ‘Jij hebt makkelijk praten, voor mij is het erger.’

Beste Lezer,

In mijn vorige brief had ik het over de dame aan haar deur, en hoe ze vond dat iedereen er zelf maar wat van moest maken.

Niet iedereen was opgezet met haar woorden.

‘Zij heeft makkelijk praten’, opperde een lezer, ‘zij heeft haar leven al gehad en kan nu rustig naar de bomen kijken.’

Een ander vond dan weer dat de dame wel ergens gelijk had, maar dat er ook mensen zijn die het erg moeilijk hebben. ‘Neem nu die arme studenten en jongeren. Die dame ziet wellicht niet dat alle horecazaken gesloten zijn, zij komt niet in de stad.’

Net vandaag zag ik in de krant een artikel waarin ouderen stellen: ‘Wij hebben een zwaar leven gehad en maar weinig toekomst meer, we verlangen nog naar iets beters dan eenzaam zijn.’ En op een andere pagina las ik over de gesloten cafés en restaurants die dreigen failliet te gaan. Lezer, ik begrijp alle opmerkingen en berichten wel, en tegelijk vraag ik me af of het zin heeft om een wedstrijdje ‘Wie is de meest beklagenswaardige van het land?’ te houden. Of beter nog: van de wereld.

Trouwens, ik kan nog wel wat groepen bedenken die aan de wedstrijd willen deelnemen: allen die werkloos zijn, of niet weten hoe hun schulden af te betalen, de huishoudhulpen die dagelijks bij mensen aan huis komen, de mensen in de fabrieken die niet online kunnen werken en iedereen die het bordje ‘gesloten’ aan de deur heeft hangen.

Wie wil niet eens ventileren hoe zwaar het allemaal is, hoe diep het in het vel snijdt?

De vraag blijft echter of de mensheid, wie het ook is, geholpen is met het slachtofferschap.

Dat doen we toch ook niet met vluchtelingen, met mensen die een zware diagnose krijgen of ander onheil meemaken. We luisteren met mededogen naar hun verhaal, tonen begrip - maar hoe gaat het dan verder? Neem nu het Syrische gezin hier om de hoek. Enkele jaren geleden waren zij op de vlucht, alles kwijt, familie ver weg. Sindsdien hebben ze een hele weg afgelegd, hier en daar was er wat hulp maar veel hebben ze zelf gedaan: een taal leren, proberen integreren, kinderen naar school laten gaan, werk zoeken. De ouders waren in hun land bijna afgestudeerd aan de universiteit, nu is de man taxichauffeur: ‘Ik offer mijn carrière op om geld te verdienen voor mijn gezin, mijn vrouw kan hier verder studeren en de kinderen ook.’ Gelukkig was er een handvol mensen dat zich om hen bekommerde en hen vroeg: ‘Wat kunnen we voor jullie doen?’ Ja: ze dragen hun pijn en frustratie mee, ja: er blijft een zekere nostalgie naar het leven van vroeger (het leven is niet meer hetzelfde), een zekere hoop ook op ‘ooit teruggaan’. En toch zijn ze hier begonnen aan een nieuw leven. Het lijkt hen stilaan te lukken.

Misschien denkt u nu, lezer: ‘Maar dat is toch iets helemaal anders dan wat wij meemaken!’

Het is anders, zeer zeker, maar ergens ook weer niet.

Mvg,

Frauke J.

Frauke J. 90: Fraukecoronabrieven: ‘Je hebt het leven niet in de hand’

Beste Lezer,

Tussen de vele grijze luchten in was het plots, gisteren, opeens zonnig. Ik trok mijn wandelschoenen aan om door de stad te struinen. Hoe ogenschijnlijk saai mijn wandelingen ook zijn, straat in straat uit, hoe boeiender ik ze begin te vinden.

De ene keer valt mijn oog op een oranje-gele roos die een winterse bloei kent, dan weer ontdek ik een pas geverfd knalblauw huis op een onverwachte plek. Op een volgende wandeling ligt kinderspeelgoed, of boeken, gratis aangeboden, in een voortuin. De kerstverlichting siert hier en daar nog huizen. Ook mensen maken de wandeling interessant: de oude man die zijn hond vergeefs intoomt, de stoepkrijtende kinderen, de jongen in zijn looprek die elke dag wat verder komt, de jogster met telkens datzelfde deuntje in haar oor.

Gisteren zat een dame, op de zitting van haar rollator, wat winterzon te vangen aan haar deur. “Ik heb concurrentie van die boom daar”, zei ze, “zijn takken proberen mijn zon af te pakken.” Ze had een plaid rond de benen geslagen en zat rustig een koffie te drinken.

“Ge hebt het goed voor mekaar”, zei ik waarop zij antwoordde: “Ge  moet er zelf iets van maken, want niemand doet het in je plaats. Met al het gezaag en geklaag komen we niet verder.”

Haar handschoen viel op de grond, ik raapte hem op en intussen gaf ze ongezouten haar mening over de mensheid. “Ik kan het niet meer aanhoren, altijd dat zelfbeklag! De ene keer over vaccins die niet snel genoeg gegeven worden, de andere keer dat ze niet snel genoeg geleverd worden, dan weer ergernis over niet op reis kunnen.

En indien er iets misloopt is de eerste vraag: ‘Wie heeft schuld?’. Eigenlijk zou men mensen beter leren inzien dat je het leven niet altijd naar je hand kunt zetten, en dat iets onverwachts altijd op de loer kan liggen. De kinderen leren dit nu helaas al doende. Wij volwassenen lijken soms zelf verwende kinderen die stampvoetend roepen dat we hier! en nu! en onmiddellijk! onze snoep willen, of anders gezegd: dat het moet lopen zoals wij dat wensen.¨ De dame was van respectabele leeftijd maar had het vuur van een militante. Ik probeerde haar betoog te onderbreken: “Het is blijkbaar uw missie om mensen iets duidelijk te maken, mevrouw”. “Welja”, zei ze, “dat hebt ge goed gezien. Indien de media het niet doen verhef ik mijn oude stem om mensen te doen inzien dat het in het leven niet altijd loopt zoals ge dat zou willen. De nieuwslezers met hun arrogante vragen zouden dat beter ook doen! Er zou pas echt iets nieuws verteld worden wanneer getoond wordt hoe mensen samen aan hetzelfde zeel trekken, ipv tegen elkaar uit te spelen. Alsof politici en virologen ons voor hun plezier vertellen dat het nu verboden is een reisje te maken.”

Ze nam een slok koffie en zei: “Ziezo, ik heb weer eens mijn hart gelucht, zo kan het wel weer verder”. Ze wuifde goedmoedig daaag met haar handschoen en ik vervolgde mijn allesbehalve saaie wandeling.

Er zijn blijkbaar nog zogenaamde ‘niemanden’ die hun stem willen  verheffen, bedacht ik nog.

Mvg

Frauke J.

Frauke Jemand 87: Frauke coronabrieven: Kerst en andere feesten

Beste Lezer,

Net zoals jij, wellicht, maak ik op tijd en stond mijn wandeling. Graag dwaal ik rond in de stad op een stil uur van de dag. Vandaag kwam ik langs enkele laagbouwappartementen. In één daarvan van stond, op het gelijkvloers, een deur open. In de deuropening zat een oudere dame, een plaid om de schouders geslagen, de voorbijkomende wandelaars gade te slaan. Aangezien we in deze tijden, zelfs in de stad, al wat meer aimabel met mekaar omgaan, vroeg ik de dame hoe het met haar ging.

“ Oh, met mij gaat het wel”, zei ze geruststellend,“ ik heb al erger meegemaakt.” Het klonk luchtig en tegelijk waarachtig.

“Ik was net aan het bedenken dat ik acht jaar was toen het oorlog werd”, zei ze, “Ik bedacht ook dat mijn ouders, die hele winter, de rantsoenbonnekes telden om iedereen te eten te geven.”

“We leefden toen erg sober, want het huis van onze tantes was gebombardeerd, en we woonden met tien samen in één  appartement. Het was uitkijken met eten: delen en nog eens delen. Ik herinner me ook nog dat de goede Sint zich niet heeft laten zien dat jaar. Als achtjarige wachtte ik, samen met wat neefjes, op de goedheilige man.”

Ze mijmerde verder: “Ook een kind begrijpt dat er iets ernstig aan de hand is: je bent bang, maar je kunt niet de vinger leggen op wat er allemaal gebeurt, en onze ouders hadden al zorgen genoeg, je hield je dus gedeisd.”

De dame was nu echt op dreef: “Waarom blijven de media, in deze tijd, de kaart van het slachtofferschap trekken? Ze kunnen ook kiezen, zoals mijn ouders vroeger, om de mensen aan te moedigen: ‘ Vooruit! We moeten er nu eenmaal door of je dat nu leuk vindt of niet’. “Ik ben daar niet slechter van geworden, eerder sterker”,sprak ze fel.

“De enigen die echt te beklagen zijn, dat zijn de hulpverleners en de doodzieken”, vond zij die de oorlog nog had meegemaakt.

“En dan al dat gedoe rond de eindejaarsfeesten”, zei ze nog en ik zag dat het oude vuur haar had aangestoken, “ alsof er zoveel reden tot feesten is dit jaar, met meer dan 17 000 doden op de teller”. De dame klonk niet boos, niet aanstellerig; ze sprak nuchter en rustig, met de herinnering aan een niet te onderschatten verleden.

We hebben nog lang gepraat, na een tijd bedankte ik de haar om een deel van haar leven met mij te delen.

Ik zette mijn wandeling verder, mij verbazend over de stille kracht van een 88-jarige dame.

Mvg

Frauke J.

Frauke Jemand 85: Frauke coronabrieven: De tweede lockdown

Beste Lezer,

Het is vandaag niet alleen mooi herfstweer, maar ook de zoveelste dag van de tweede lockdown.

We plooien opnieuw terug op de kleine intieme kring van onze familie en/of dat ene knuffelcontact. Het is een vorm van ondergronds gaan, dacht ik en daarom stuur ik u deze mooie foto mee, gekregen van een goede vriend.

Ondergronds gaan kan uiteraard vele vormen aannemen: je kunt in een donker krocht terechtkomen, geen licht meer zien, je kunt in een wondere wereld van tunnels en ongekende gangen belanden, in een zoutmijn (ik zeg zo maar wat), je kunt in nauwe schachten verzeild geraken (ken je dat gevoel dat je noch voor- noch achteruit kunt?) - paniek dus, je kunt verloren lopen, je kunt het licht zoeken dat de uitweg wijst.

Beste lezer: mij inspireert deze foto om na te denken over wat ons overkomt en waar het naartoe moet.

Er is ons iets groots, iets wat we niet kunnen bevatten, overkomen.

Niet alleen ik maar de gehele samenleving heeft de boodschap gekregen: ‘je kunt erg ziek worden en je kunt er zelfs aan sterven’, en terwijl je nog van je verbazing aan het bekomen bent sterven opnieuw daadwerkelijk veel mensen.

Wij, die tot voor kort leefden in een land waar ziekte beheersbaar is, waar gedacht werd: als we maar gezond leven dan overkomt ons niets. Wij die dachten: we hebben het in de hand, ziekte, dat is iets voor anderen, meer nog: het stond niet op de agenda van ons maakbare leven. En in het ergste geval hebben we de ziekenhuizen, die witte steriele wereld waar wij niets mee te maken hebben.

Groot ongeloof dus wanneer heel de samenleving, en laat maar zeggen: heel Europa, in de ban is van een tweede golf. We voelen ons in het nauw, hebben inderdaad het gevoel noch voor- noch achteruit te kunnen. Voor sommigen onder ons leidt het tot ongeloof, ze vermoeden kwaad opzet, geloven in boze trollen… Anderen zijn boos en gaan op zoek naar schuldigen (‘hadden ze maar..’). Weer anderen proberen er het beste van te maken. We zoeken zekerheden: ‘wanneer is het gedaan?’, we zoeken een gids uit de donkerte: ‘de experten’, ‘de politici‘, een leider die ons de uitweg wijst. En tot onze verbazing (en voor sommigen zelfs woede) blijven experten en politici ook met vragen zitten. We willen ons vroegere leven terug, jengelen we. De ene keer vinden wij onze vrijheid te veel ingeperkt en de andere keer vinden we net dat er te weinig wordt beknot. Kortom: al die onzekerheid brengt ons in de war.

En zoals dat met ongekende ziektes gaat, is het afwachten hoe het evolueert, bouwen we iets meer zekerheid op door ‘voortschrijdend inzicht’ (al doende leert men).

Dat is heel nieuw voor ons, die al een tijd in ‘maakbaarheid’ geloofden. Plots doemen nieuwe of eigenlijk oude woorden op, zoals ‘geduld’ en ‘aanvaarden’. En net zoals wie ondergronds vast komt te zitten is het kwestie niet in paniek te geraken, het hoofd niet te laten zakken maar koel te houden en af te wachten tot de ellende voorbij is. En heel soms ziet wie ondergronds zit, wacht op de redders, toch nog een mooi beeld, zoals de u toegezonden foto en dat is dan een mooi cadeau.

Mvg.

Frauke J.

Frauke Jemand 82: Fraukecoronabrieven: Besmet of niet besmet?

Beste Lezer,

Nog altijd in goede gezondheid? Dat hoop ik ten diepste.

Intussen bevinden we ons opnieuw in woelig water, een tweede coronagolf neemt ons in snelheid. Opnieuw minderen in plaats van meerderen inzake sociale contacten. We worden daar niet echt blij van, maar meer dan ooit hoor ik de gelaten uitspraak: ‘het is wat het is’.

Ik durf de hoeveelheid aan slechtnieuwsberichten in de krant wel eens diagonaal lezen, maar in de weekendeditie van eind september was er toch een bescheiden artikel, in de zijlijn haast, dat mijn aandacht trok.

‘Opnieuw preventieve tests in rusthuizen’.

Nu had ik er mij al over opgewonden dat voetballers en fietsploegen wel om de haverklap een test krijgen en zorgpersoneel, dat met zoveel mensen in contact komt, tijdelijk niet meer. Intussen las ik de geruststellende boodschap dat er weer meer tests voor zorgpersoneel van rusthuizen beschikbaar zijn, al was het criterium om te testen plots 100 besmettingen per 100.000 inwoners, waar dat oorspronkelijk 50 was. Terloops bijna werd in het bescheiden artikel ook nog gemeld dat een vakbond zich zorgen maakte om een verontrustende evolutie. ‘Een aantal werkgevers vraagt aan personeelsleden die positief hebben getest, maar geen symptomen vertonen, om te blijven werken.’ Er werd nog aan toegevoegd dat Sciensano benadrukt dat dat alleen in geval van hoge nood kan, bijvoorbeeld bij zwaar personeelstekort.

Wel, beste lezer, mijn haren rezen te berge. Het is intussen meer dan duidelijk dat bejaardentehuizen al langer dan vandaag kampen met personeelstekort. Het is ook bekend dat de pandemie zich daar razendsnel kan verspreiden. Wordt het de keuze tussen pest of cholera? Dus weinig verzorging wegens te weinig personeel, of verzorging met risico’s?

Ik dacht dat de boodschap luidde: blijf thuis wanneer je verkouden of ziek bent, en niet: blijf werken wanneer je besmet bent maar geen symptomen hebt.

Ik dacht, lezer, dat dit thema meteen breed uitgesmeerd zou worden in het weekendnieuws, maar - niets daarvan.

Wat niet weet niet deert, wellicht.

De komende weken zie ik met lede ogen aan.

Mvg

Frauke J.

Fraukebrief 81: Fraukecoronabrieven: Regels en de kleur rood

Beste Lezer,

Blijkbaar heb je ook niet veel inspiratie over wat, gezien de opgaande coronacijfers, een verbindend project zou kunnen zijn. Maar laten we nu eens al die statistieken los, en kijken naar de realiteit. Het begint veelal bij een feestje, of een groep mensen die dicht bijeen waren, vervolgens verspreiden ze vrolijk en onwetend de opgelopen infectie in hun omgeving.

De nieuwste regels van de veiligheidsraad lijken op een versoepeling, een gemiste kans zeggen sommigen, anderen dat ze het niet meer weten, en de goegemeente, die lacht ermee.

Er wordt gepleit voor meer klaarheid, duidelijkheid en duiding, anders blijft het mis lopen.

Indien je het mij vraagt (maar niemand vraagt mij iets) is het eigenlijk poepsimpel:

hou minstens 1,5 meter afstand (maar sommige mensen kunnen niet goed schatten);

was je handen regelmatig (maar veel mensen vergeten dit);

draag een mondkapje in winkels en in publieke plaatsen (ook al staat het niet stoer);

hou je dichte contacten zeer beperkt en ontmoet de rest buiten of op afstand (maar sommige mensen kunnen het niet laten).

Duidelijker kan het niet zijn, het is enkel een kwestie van je deze regels eigen te maken.

De veiligheidsraad zit in de knoei met de  kleurencode, Europa doet het dan maar in onze plaats: we kleuren rood.

Misschien is het verbindend project net om er naar te streven dat België niet rood, geel of zwart kleurt, maar groen.

Dan wordt de slogan voor de eerstkomende weken:

Straks het licht op groen, dat gaan we doen

Mvg,

Fraukebrief 75: Fraukebrieven in coronatijd: De tweede golf

Beste Lezer,

Dacht jij ook dat we opnieuw in betere tijden zouden terechtkomen? Een kwestie van wat ademruimte vooraleer het spel, in het najaar, opnieuw op de wagen zit. Vakantie vieren, al dan niet in Nieverans, het beest blijft ons in zijn greep houden. We hebben nog maar net een eerste golf achter de rug en daar komt al een tweede aangespoeld - en voor we het weten is het vloed. Maar dat wil niemand.

De regels worden weer wat strakker en de bubbels kleiner.

Hoe slagen we erin op het droge te blijven? Is het kwestie van ver van de vloedlijn te blijven? Is het beter in het zand te staan? Of rechtsomkeer te maken en te zorgen dat we verdrinken noch verzanden? Het is een moeilijk zoeken naar evenwicht tussen gezelligheid in zomertijd of je terugtrekken in je kluis.

Met de verkleinde bubbel op het droge in Nieverans: dat lijkt me wel wat.

Mvg,

Frauke J.

Fraukebrief 70: Fraukebrieven in coronatijd: Huidhonger

Beste Lezer,

De laatste tijd worden we met veel nieuwe woorden om de oren geslagen: balkonades, raambezoek, lockdownfeestje, social distancing, e-piritieven. Maar één woord springt er voor mij tussenuit: huidhonger. Vrij vertaald is dat honger hebben naar huid.

Ik weet niet hoe u er tegenaan kijkt, maar ‘huidhonger’ klinkt voor mij nogal bruut. Het doet me denken aan hoe dat gaat bij gewone honger: dat je met je gezicht tegen het raam van een patisserie staat en en met begerige blik naar alle lekkere koeken staart, klaar om aan te vallen als het even kan. Of ik zie het als in een film: een uitgehongerd straatjochie loopt langs een marktkraam en gapt een sappige perzik om er vervolgens een stevige hap uit te nemen.

Bij huidhonger gaat het echter om mensen, en dan lijkt een hap hier of daar een nogal vampierachtige manier van doen.

Ik begrijp dat ook jij en ik, lezer, in deze tijden van zo weinig mogelijk contacten en social distancing, behoefte hebben aan mensen aan een knuffel, een streling, een stevige omhelzing maar dat, tenminste wat mezelf betreft, omvat net iets meer dan het vel van de ander willen.

Bovendien klinkt het woord huidhonger onpersoonlijk, alsof je een hap uit eender wie wil nemen.

Net vandaag, nu ik het met jou over dat lelijke woord wil hebben, lees ik in de krant een artikel van een psychologe die mijn mening deelt over het woord. Bovendien suggereert ze dat je zelfs op verre afstand mekaar mentaal kunt aanraken. Zij vertelt hoe de pen van een geliefde haar over landsgrenzen en verre afstanden mentaal heeft aangeraakt.

Het is het proberen waard, wie weet komt de aandacht voor de hoofse poëzie terug. Of beschrijven we in een lyrische brief ons verlangen naar de andere.

Mvg,

Frauke Jemand

Fraukebrief 68: Fraukebrieven in coronatijd: Pandemie in de krant

Beste Lezer,

Lees je ook meer de krant in deze rare tijden? Soms doe ik wat aan struisvogelpolitiek en begin ik met het cultuurkatern of de opinieartikelen. Een kwestie van eerst het goede nieuws en dan het andere. Helaas verschijnen intussen meer en meer opiniestukken over de pandemie en – heb je het al gemerkt? - er worden twee soorten meningen geventileerd.

Let er eens op: in de eerste periode van de pandemie was er verbazing, duiding, zelfs informatie, er was een kritische blik maar ook een zekere mildheid voor wie noodgedwongen zijn nek moest uitsteken bij deze onverwachte gebeurtenis.

Want zeg nu zelf: wij allemaal vielen om van verbazing, wij allemaal hadden gedacht dat het zo’n vaart niet zou lopen. Wij allemaal hadden niet verwacht dat we zulk een hoge dodentol zouden betalen.

Nu er minder opnames en ook minder doden zijn, al is dat nog altijd niet weinig en is de crisis niet over, zijn er meer en meer bekende Vlamingen en politici, al dan niet experten, die menen hun duit in het zakje te moeten doen. Meer en meer gaat het nu over wat had moeten gebeuren, wat men niet zou moeten doen, kortom: over alles wat fout liep, loopt of zou kunnen lopen.

Behalve voor de dienst- en hulpverleners lees ik zelden een schouderklop of een aanmoediging voor wie al de hele tijd pogingen doet om alles op de rails te houden in deze totaal nieuwe situatie. Ooit leerde ik ‘de beste stuurlui staan aan wal’ en dat blijkt nog altijd zo te zijn.

En geloof me: er is altijd iemand de kop van jut, is het niet minister x dan is het minister z of expert si of la. Er treft altijd iemand schuld.

Stilaan beginnen ook politici van de oppositie hun mondje te roeren; eens de teugels iets losser worden gelaten (maar eigenlijk daarvoor ook al) zijn er politici die hun kans schoon zien om hun voordeel te doen door iemand een mes in de rug te steken of dwars te liggen(zitten).

Mijn gezond verstand vertelt mij dat je in rampsituaties aan hetzelfde koord zou moeten trekken, iets als: ’Met zijn allen vooruit!’. In sommige buurlanden zie je precies dat gebeuren.

Hier blijft het, ondanks alles, over Vlaanderen, Wallonië en Brussel gaan en dat in een landje van een voorschoot groot. Kunnen we nog even bij de les blijven aub en met zijn allen deze pandemie bestrijden? Achteraf is er, hopelijk, tijd genoeg om na te gaan welke lering we hieruit kunnen trekken.

Mvg,

Frauke J.

Fraukebrief 65: Fraukerieven in coronatijd: Hoe lang zal het nog duren?: altijd weer die vraag

Beste Lezer,

Volg jij het nieuws van minuut tot minuut en wil jij koste wat het kost alles over de coronapandemie weten?

Jawel, informatie is belangrijk, maar of ik nu om het uur slechtnieuwsberichten wil horen is nog maar de vraag.

En wat is nieuws eigenlijk?

De vraag van de dag aan de experten is tot vervelens toe: 

‘Hoe lang zal het nog duren?’ of ‘Hoelang moeten we onszelf nog opsluiten?’.

Het doet me denken aan kinderen die je landerig vragen ‘is het nog ver?’ op een ogenblik dat je verdwaald bent in het bos. Het is een onmogelijke vraag aangezien je er op dat moment geen zinnig antwoord op kunt geven. Zo is het ook met iedere avond diezelfde vraag van journalisten aan de experten: zij weten het ook niet.

We beseffen intussen allemaal dat het een moeilijke situatie is, we weten dat het voor sommige mensen penibeler is dan voor anderen, maar moeten we dit er iedere avond nog eens inwrijven? Is dat nieuws?

Echt nieuws zou zijn dat de media mensen duidelijk maken dat we met een nieuw fenomeen worden geconfronteerd, en dat dit ons voor nieuwe uitdagingen stelt.

Zo’n uitdaging is: leren leven met onzekerheid.

Zo’n uitdaging is: proberen te begrijpen dat niemand het op dit ogenblik echt weet. Dat is lastig maar zo is het.

Zo’n uitdaging is: de gebeurtenis over ons heen laten gaan, hoe zwaar ook; we kunnen er toch niets aan veranderen.

Zo’n uitdaging is: ervan maken wat we kunnen met de middelen en mogelijkheden die we hebben.

Zo’n uitdaging is: beseffen dat we, in tegenstelling tot wat we dachten, het leven niet altijd naar onze hand kunnen zetten.

Zo’n uitdaging is: ontdekken dat het leven niet altijd maakbaar is.

Zo’n uitdaging is: tonen welke warme initiatieven mensen nemen om elkaar te steunen.

Mochten journalisten zich hiermee bezighouden: dit stapje voor stapje duidelijk maken aan jong en oud - dat zou echt iets nieuws zijn, iets om ons aan op te trekken.

Dus nieuwslezers: als je het mij vraagt (maar je vraagt het mij niet) stop met vragen hoelang het nog duurt, je pijnigt de mensheid. We zitten onze tijd gewoon uit!

Mvg,

Frauke J.

Fraukebrief 64: Fraukebrieven in coronatijd: Applaus voor de zorgverleners

Beste lezer,

Nu we in ons kot zitten bereiken ons allerlei boodschappen om er - figuurlijk - uit te breken. Hoe minder volk op straat hoe meer volk we op schermen zien passeren. Er wordt van alles gedaan om minstens virtueel buiten te komen.

Zo zijn het lovenswaardige avondlijk applausinitiatief en de witte lakens u wellicht niet ontgaan.

Het is nu éénmaal zo dat verschillende groepen van de bevolking deze crisis verschillend doormaken. Een groep verveelt zich stierlijk omwille van te kleine behuizing, technische werkloosheid, weinig lessen en noem maar op. Een andere groep begeeft zich elke dag, al dan niet met plezier, naar het werk. Een volgende groep werkt vanuit zijn kot.

Eén groep werkt zich zowaar te pletter om coronapatiënten en andere zieken te helpen. De ziekenhuizen liggen vol, en waar veel zieken liggen zijn er ook mensen nodig om ze te verzorgen,  zowel direct aan de bedden als op de achtergrond. Daarnaast zijn er de mensen die ons voortdurend op de hoogte houden van de stand van zaken, experten die heen en weer draven tussen tv-studio’s en ziekenhuis.

 ‘Applaus doet deugd’, zei een verzorgende, ‘maar we hebben meer beschermend materiaal nodig’, en in dezelfde trant werden er nog wel enkele opmerkingen geopperd, zoals ‘hou u als burger strikt aan de regels’.

Intussen wordt de druk niet alleen in de ziekenhuizen opgevoerd: er is overal ongeduld, en elke avond komt er wel iemand op tv om dat te onderstrepen. Vragen zoals: ‘hoe lang denkt u nog dat het duurt?’ zijn schering en inslag. Of opmerkingen over : de leerlingen die achterstand zullen hebben, de economie die niet of bijna niet draait. De onrust en het ongeduld is groot. Uiteraard ben ik geen deskundige ter zake, en gewoon vanuit gezond verstand begrijp ik dat er wereldwijd schade wordt geleden en dat vele mensen daaronder lijden. Maar helpt het om het ongeduld aan te wakkeren, er in te koteren?

Met eindeloos geduld leggen experten opnieuw en opnieuw de toestand uit. Chapeau!

Beste lezer ik hou mijn hart vast dat dit ongeduld tot foute beslissingen kan leiden door bijvoorbeeld scholen, winkels, bedrijven te vroeg te openen - wie zal daar de gevolgen van dragen?

Inderdaad: de zorgverleners die dan opnieuw op de bres zullen moeten staan. Ik vrees dat een applaus dan niet voldoende zal zijn om hen te helpen zich blijvend recht te houden.

Mvg

Frauke J.

Fraukebrief 63: Fraukebrieven in coronatijd: Keuzes maken

Beste Lezer,

In tijden van rampen worden zelfs de moeilijkste obstakels niet gemeden, zo is dat ook in pandemietijd. Gretig zijn we op zoek naar correcte informatie en neen, we schuwen het niet om de ergste rampscenario’s onder ogen te zien. Zo werd er op een avond op televisie een, naar mijn aanvoelen, serene discussie gevoerd over wat er diende te gebeuren indien er keuzes tussen patiënten moesten worden gemaakt. De kwestie van leven of dood, dus.

Dat was even slikken.

Aangezien dit voor dokters en verplegend personeel niet anders is, hadden deskundigen ter zake gewerkt aan een redelijke ethische code. In de discussie passeerden allerlei factoren de revue: de gezondheidstoestand van een coronapatiënt, de mogelijke levensverwachting, de leeftijd…. Alhoewel je dan rationeel alle begrip hebt en zelfs akkoord bent met de weloverwogen richtlijnen, toch kruipt er op zulk moment een koude rilling over je rug. De kloofjes tussen generaties worden plots, vanaf 65 jaar, dieper, en met het stijgen van de leeftijd vergroten ze nog. Ik bleef er niet te lang bij stilstaan, al sliep ik slecht de nacht nadien.

Dit weekend werd ik echter op vrij brutale wijze opnieuw geconfronteerd met dit toch wel pijnlijke onderwerp. In een krantenartikel werpt een Nederlandse psychiater/filosoof op dat we bezig zijn een zwakke en op de maatschappij wegende groep te redden ten koste van een jonge, weinig weerbare generatie…. en nog meer van dit soort informatie. Ik weet niet, lezer, of deze expert in kwestie er heeft bij stilgestaan dat net die meest zwakke, op de maatschappij wegende groep van de bevolking als kind, of misschien zelfs als baby, WO2 heeft meegemaakt. Of ze zijn net voor die oorlog geboren en hebben het schone van hun jeugd in weinig comfortabele (na)oorlogsjaren doorgebracht, en later hielpen velen van hen de economie terug op gang. Die jonge generatie van toen, nu de zwakste ouderen, werd aangemaand om zich tot en met in te zetten voor het land. Sommigen hebben amper een kindertijd of jeugd gehad, zijn vroegtijdig gaan werken omdat er armoede was, omdat ze één van hun ouders verloren hadden in die oorlog.

Die man, die uit de krant, houdt zich bezig met ‘angst’ en noemt het coronavirus ‘geniaal’.

Je zou verwachten dat een filosoof/psychiater zich wat meer zou bezinnen vooraleer hij er van alles uitflapt.

Daarenboven springt hij lichtzinnig om met deze epidemie, waar nog bijzonder weinig over geweten is. Het is niet omdat je iets over angst weet dat je ook de viroloog moet uithangen. Het is niet omdat je iets over angst weet dat je de econoom moet spelen. Er is al herhaaldelijk gezegd dat niemand er zeker van kan zijn dat hij of zij niet ziek wordt  en dat er ook jongere mensen aan sterven.

Neen lezer, ik wil mijn hoofd niet in het zand steken voor alle problemen die deze pandemie met zich meebrengt, niet de economische en zelfs niet de pijnlijke zoals keuzes maken. En dat we als burgers de nodige verantwoordelijkheid moeten dragen, jong zowel als oud, daar ben ik vast van overtuigd.

Toch wil ik pleiten voor begrip en niet uit je nek kletsen, en al zeker niet als je deskundige bent.

Weg met de ‘glazenbolrethoriek’!

Ik pleit voor respect, voor het niet uiteen spelen van generaties, en vooral: voor verantwoordelijkheidszin (elk op zijn terrein), voor veel gezond verstand en ethiek wanneer het er op aankomt.

 Mvg,

 Frauke J.

Fraukebrief 60: Coronabrieven: Aan de ouderen

Beste Lezer,

 Vandaag richt ik me speciaal tot de oudere lezers onder ons die zonder bezoek en afgesneden van de kleinkinderen en andere mensen hun dagen doorbrengen.

Er worden veel stevige maatregelen getroffen om lijf en leden gezond te houden en dat is een goede zaak. We weten het intussen: handen wassen, niet in groep samenkomen en vooral ‘afstand houden’. Iemand eens goed vastpakken, een knuffel geven zit er voorlopig niet in. Het is wennen, maar ik merk dat mensen meer en meer met een boog om elkaar heen lopen. Tenminste voor zover ik hier nog mensen zie, want intussen zit de schrik er goed in: op straat is alleen een kat te zien. Het is nu een kwestie van volhouden, want wellicht zijn we nog een tijd zoet vooraleer het leven opnieuw druk druk druk wordt.

Wel vraag ik mij af: hoe zit het met uw geestelijk welzijn? Hoe komt u uw dagen door, oudere lezer, nu u niet voor uw kleinkinderen kan zorgen, niet naar het verjaarspartijtje van hen kunt, en film, concert, quiz of kaartavond uit den boze zijn. Zelfs een avond met meer dan één vriend of vriendin (en dan nog liefst telkens dezelfde) zit er voorlopig niet in, kortom: alles lijkt afgeschaft.

Ook voor mij, die graag wat aan mijn deur sta en rondkijk, is het wennen.

Maar in vergelijking met de mensen die elke dag in het heetst van de strijd tegen het virus staan is het naleven van deze maatregelen peanuts. (Akkoord ik heb geen schare kleintjes rond mij en kan nog buiten)

Wat mij echter opvalt: er is niet veel te zien, en net doordat er niet veel te zien is valt datgene wat ik zie des te meer op. Er is bijvoorbeeld een roodborstje dat elke dag op dezelfde boom zit te kwieten. Meer nog het blijft altijd in mijn buurt alsof het gezelschap zoekt nu het hier zo stil is. Het is niet alleen omdat het lente is dat ik de vogels beter hoor en zie, maar ook omdat het kalm is en het weinige wat er is wordt precies meer zichtbaar.

Hoe zeggen ze dat ook alweer: ‘Less is more’. De planten in het parkje in mijn straat zie ik met de dag sneller groeien. En is het zo of ben ik er zelf gevoeliger voor, maar de weinige mensen die langs komen zijn voorzichtig vriendelijk. Het voelt aan als samenhorigheid, iets als ‘we zitten in dezelfde miserie en we moeten er nu éénmaal door’.

Dus, beste lezer: we proberen er het beste van te maken.

Hou je haaks!

Frauke J.