Fraukebrief 172: Verscheurdheid omtrent een verscheurende situatie.

Beste Lezer,

Heb je het ook moeilijk met de verschrikkelijke beelden die ons dagelijks uit Gaza bereiken? En hoelang zullen we ze nog zien nu ook de journalisten, die ter plaatse zijn, worden vermoord? Na de terreurdaad van Hamas, twee jaar geleden, kwamen er vergeldingsmaatregelen vanuit Israël. Vergelding werd oorlog, en wat voor één: zoveel doden, mannen, vrouwen maar ook veel kinderen Aanvankelijk was iedereen op zijn hoede om Israël niet voor het hoofd te stoten, het Joodse volk heeft destijds zelf zoveel meegemaakt en de daden van de Palestijnse terreurorganisatie waren vreselijk. Er was aarzeling.

Maar dan die dagelijkse beelden uit Gaza: het huis moeten achterlaten, de ruimte die beperkter en beperkter wordt, de gebombardeerde ziekenhuizen, de voorzieningen die stilaan nihil zijn, een uitgehongerd en uitgedund volk dat ronddoolt in de ellende van het puin en zijn vele graven, het gevecht om eten van hongerige burgers die door het Israëlische leger als schietschijf gebruikt worden. Er zijn geen woorden voor, de beelden zeggen meer dan genoeg.

Onze informatiemaatschappij heeft ervoor gezorgd dat de mensheid niet meer kan wegkijken, maar de vraag blijft: wat kunnen we meer doen dan handenwringend toekijken? De vraag of er een genocide aan de gang is werd niet langer gefluisterd maar luidop uitgesproken.

De mensheid heeft inmiddels begrepen dat ze moet doen wat binnen haar mogelijkheden ligt om de druk op het beleid op te voeren, dat ze bij deze brutale schending van mensenrechten niet langer lijdzaam kan toekijken. En dat doet ze op verschillende manieren. Hier in België kwamen mensen meermaals massaal op straat om duidelijk te maken dat alle mensenrechten worden overtreden. Diverse groepen schreven protestbrieven en namen standpunten in. Op allerlei evenementen en plaatsen spreken individuen zich uit. Recent durfde de Joodse schrijver David Grossmann, die zelf ooit een zoon in het Israëlische leger verloor, de oorlogsmisdaden van zijn land een genocide te noemen. Hij had gehoopt dit woord nooit in de mond te moeten nemen. Internationaal komt er protest op gang en hier en daar spreken landen zich uit om Palestina te erkennen.

Maar soms gebeuren er rare dingen die de verscheurdheid tussen volkeren aantonen: onlangs verscheen in onze stad een banner met de tekst Palestijn=Mens. Op een dag was het woord Palestijn weggeknipt en enkele dagen later werd het gat opnieuw ingevuld met de Palestijnse vlag en het woord Mens.

Of hoe zelfs ver buiten het conflictgebied een oorlog tussen volkeren tot controverse leidt.

Fotomontage Herman Baert

Met vriendelijke maar bezorgde groeten,

 Frauke J.

Frauke J. brief 103: ‘Raak niet aan de kinderen’

Beste Lezer,

‘Het is vandaag dag van de kinderen, ik ga taarten bakken’, meldde mijn buurvrouw. Ik was verbaasd, want ik wist niet van een kinderdag in deze tijd van het jaar. Zij wist me te vertellen dat sommige landen 1 juni tot Dag van de kinderen uitgeroepen hebben, en dat er dan allerlei leuke activiteiten, feestjes en uitstappen voor kinderen en hun familie doorgaan. Hier in België zorgt zij voor een feestje met haar familie en een aantal vrienden met kinderen. Een lichtpuntje, vond ik, want de laatste tijd waren mijn gedachten erg somber wanneer ik aan kinderen dacht.

Pas enkele weken geleden nog werd ik in het hart getroffen door beelden van neergeschoten kinderen in Palestina en Israël. ‘Hoe zit dat met een samenleving die zijn toekomst doodt?’, kwam spontaan in mij op.

Ik herinner me tijden waarin ‘raak niet aan de kinderen, dat is het allerlaagste’ een algemeen goed was in de wereld. Het was echt wereldnieuws wanneer dat gebeurde; vooral oudere lezers zullen dat herkennen. Alhoewel, nog niet zo lang geleden rolde een golf van verontwaardiging door Europa bij het zien van het dode vluchtelingenkind op het strand. Het knagen aan de rechten van kinderen is echter al langere tijd bezig.

Intussen zijn verdronken kinderen amper nog nieuws. De voorbije maand telde men onder de doden in de Palestijnse gebieden één derde kinderen. Hoe is het zover kunnen komen, waar is het er ingeslopen, dat een samenleving zijn toekomst doodt. Het wordt vermeld in de nieuwsuitzendingen als pijnlijk feit, meer niet. Waar is de internationale verontwaardiging over deze gang van zaken: kinderen die gedood worden, kinderen die op vele plaatsen zware oorlogstrauma’s oplopen, kinderen op de vlucht, kinderen die seksueel misbruikt worden: hoe moeten zij ooit een toekomst opbouwen?

Op kinderdag wil ik het daarom uitroepen, uitschreeuwen: ‘Raak niet aan de kinderen! Laat ze niet verdrinken in de oeverloze zee! Laat ze niet ’s nachts moeten vluchten in de vuurzee van in brand geschoten huizen… Laten we, inderdaad, taarten bakken voor de kinderen, of minstens voor voldoende eten zorgen. Laten we hen een dak boven het hoofd geven en de nodige ruimte om te zingen, te dansen, te leren, te dromen.

Dat wens ik vandaag alle kinderen van de wereld toe.

foto Herman Baert

Er is nog veel werk aan de winkel.

Mvg,

Frauke J.