In het jaar 2005 ontmoette ik, in een straat van de stad waar ik destijds regelmatig kwam, een vrouw. Ze stond in de deuropening en sprak mij aan.
De vrouw, laten we haar M noemen, had al een groot stuk leven achter de rug.
Ze wist veel over het reilen en zeilen in haar straat: ze kende bijna alle mensen die haar deur voorbijgingen bij naam. Over veel had deze vrouw een uitgesproken mening. Ze had een mening over de politiek in eigen land en in de wereld. Ze praatte over klein en groot nieuws, over goed en kwaad.
Veel mensen liepen haar achteloos voorbij, zodat het soms leek alsof ze tegen zichzelf praatte. Ik bedacht dat zij op haar manier een buurtwerkster, het geweten, de spiegel van haar straat en haar wijk en verder was.
Het stemde mij mismoedig dat deze vrouw geen stem, geen forum had om van zich te laten horen.
M. kreeg van mij een eigen leven als ‘Frauke Niemand’. Voor mij stond ze symbool voor de vele naamlozen in vele straten in nog meer steden.