’Om de toeschouwers te vermaken en de aanwezigen te verpozen zal ik een rozentuin in boekvorm samenstellen. Op die bladeren zal de herfstwind geen vat hebben. Wanneer de tijd van de lentegenoegens voorbij is, zullen zij niet overgaan in het woeden van het najaar.’ Uit De Rozentuin Saadi
Aan hem die uren in de tuin werkt,
Beste man daar in die prachtige tuin van u : de herfst ligt in het verschiet, het is nog niet te zien in de tuin, maar je voelt het ’s avonds aan de kilte van de grond. Je ziet het aan de bloemen: ze bloeien, bloeden bijna uit. Je harkt morgen, of volgende maand misschien, de afgevallen bladeren weer bijeen, we noemen het de gang der seizoenen. Je harkt de bladeren bovenop het verleden van een ander seizoen, een andere tijd, een andere geschiedenis.
Elke tuin draagt zijn geschiedenis.
Liggen niet, verscholen tussen het struikgewas, de letters, de zinnen van zoveel in deze tuin gevoerde gesprekken? De oude bomen zijn stille getuigen, ze dragen de verhalen met zich mee. Eenvoudige schoonheid heeft zijn mysterie en geheim. Wie heeft deze tuin vroeger bewerkt? Speelden er kinderen en hebben ze er hun huisdieren begraven, of een schat? Waren er doorheen de jaren verliefde stellen die onder de bomen de liefde bezongen?
Het beste is dat alles onaangeraakt blijft, schoonheid is er om maar even te beroeren, geheimen blijven geheimen.
Wanneer de herfstwind de bomen dooreen schudt, de bladeren de aarde laat bedekken en de takken ontbloot, verschijnt de tuin naakt. De nevel komt over het land als een sluier, maar het mysterie blijft.
De dichter Saadi schreef een rozentuin in boekvorm: het najaar zou er geen vat op hebben en toch…ook de Arabische rozentuin is doorheen de jaren een tuin vol geheimen geworden.
In welk land, deel van de wereld de tuin ligt doet er niet toe belangrijker is met welke grove of zachte hand een tuin bewerkt wordt.
In uw handen weet ik de tuin veilig - zelfs voor de ergste winterkou.
Hartelijk,
C.S