Fraukebrief 36: De postbode: op zoek naar eenzame ouderen

Beste lezer, 

 Misschien was je op vakantie en heb je niet gelezen dat postbodes in een bepaalde stad onderzochten hoe eenzaam de oudere medemens is. Hebt je het gemist? Zal ik je bijpraten? Het was de bedoeling dat de postbode mensen boven de vijfenzeventig een bezoekje bracht, dat hij vragen stelde - of zij zich eenzaam voelen, genoeg steun krijgen van familie of anderen – en keek of het huis wel proper was.

Wat gooit de post nu weer binnen, dacht ik: eerst melden dat brieven straks nog maar twee keer per week worden rondgedragen. Vervolgens dat postbodes bij ouderen moesten controleren of ze in het buitenland verbleven, met mogelijke gevolgen voor hun pensioen. In het nieuwste bericht zijn de postbodes getransformeerd tot sociale dienstverleners op huisbezoek bij ouderen. Is dat een charmeoffensief om wat krom is recht te trekken?

Ik heb een ander voorstel: laat in elke buurt enkele mensen regelmatig aan hun deur staan of te voet boodschappen doen. Een praatje maken met voorbijgangers, jong en oud, leert je veel over mensen en hoe ze zich voelen. Vroeg in de morgen zie je wie zich naar school of werk haast. Deze passanten laat je beter met rust: ze zijn met hun hoofd al half bij wat hen te doen staat. Later in de voormiddag passeren de habitués. Elke dag zie je het gekrompen vrouwtje dat zich voortduwt met een rollator, een uur later keert ze terug met haar mandje boodschappen. Mijn deur is de plaats om even een praatje te slaan en wat te bekomen. Er is de jonge man die om de zoveel tijd een rondje door de straten van de buurt loopt, altijd dezelfde route. Er is de man met zijn scooter volgeladen met plastic flessen: wat doet hij ermee en brengt dit hem een cent op? Er is de vrouw die mij vertelt over haar slapeloze nachten, de man die het over zijn zieke vrouw heeft, een ander loopt doelloos door de straten.

Je ziet het aan mensen wanneer ze niet goed in hun vel zitten, pijn hebben of zich alleen voelen. Het is geen exclusief recht van ouderen ook werklozen, chronisch zieken en allen die lijden: ze zijn het verborgen gezicht van de stad.

Wat mij betreft mogen de postbodes helpen om eenzaamheid zichtbaar te maken, zolang ze ook elke dag brieven blijven brengen. Wat mij betreft mag het jachtige leven best wat vertragen zodat iedereen, naast zijn eigen bezige dingetjes, nog wat tijd over heeft om de zichtbare onzichtbaren te zien, om de vinger aan de pols te houden in wijk, stad en dorp.

 Mvg

 Frauke J.

Fraukebrief 29: Wat we zelf doen doen we beter

‘De postbode komt nog af en toe’

Beste Lezer,

Geen regering(en), nog lang niet, maar intussen leven we verder.
Of beter gezegd: we zetten alweer een stap in de richting van ‘organiseer zelf je leven’.
Ik hoorde onlangs in het nieuws: ‘In de toekomst bestelt de postbode nog maar twee keer per week brieven’. Heb je belangrijk nieuws via een brief te melden dan betaal je meer aan postzegels.
Er wordt gezegd: ‘de mensen versturen geen brieven meer’. Net als bij de bank maakt men eerst de service duurder (via de postzegels die elk jaar opslaan) om vervolgens te zeggen dat die service niet meer nodig is. Slim bedacht.

Ik zie het al voor me: eerst vliegen de brievensorteerders aan de deur en vervolgens de postbodes. Of zullen de postbodes zich verblijden in nieuwe opdrachten, zoals pakjes aan huis bestellen bij werkende mensen die niet thuis zijn en aanbellen bij oude mensen die een aanvullend pensioen krijgen? Neen, lezer, de postbode brengt je dit pensioen niet; hij controleert of je wel degelijk thuis bent en niet in een lucratief optrekje in het buitenland zit. Enfin, zo heb ik het horen vertellen. De postbode als controleur ipv de postbode als vaste waarde in de routine van de dag; de man die vroeger het pensioen bracht, een praatje maakte en een borrel kreeg wordt dan weer iemand anders. Gisteren nog moest hij de eenzaamheid oplossen maar dat blijkt nu alweer niet meer nodig, iedereen zit vrolijk te zwaaien van achter de sansevieria’s.

Maar laat het ons bij de postbediening houden. Aangezien ik tijd heb overweeg ik om zelf mijn brieven met belangrijk nieuws aan huis te bestellen. Stel: je dient een brief naar Oostende te versturen; een heen- en terugreis naar Oostende kost me…, ik ben buiten geweest en heb de zee gezien. Wie een aanvullend pensioen krijgt heeft pech, want hij/zij moet thuis zijn voor het geval de postbode komt zien of je er wel bent.

Mvg,

Frauke J.