Frauke J. brief 107: Mijmeringen: Verbondenheid in rampspoed

Beste Lezer,

Nog niet zo lang geleden las ik in de weekendeditie van een krant: ‘Maar de aarde zal ons uitspuwen als we niets aan de klimaatcrisis doen’. Ik vond dat toen beangstigend maar goed gezegd. Misschien is deze uitspraak van één of andere filosoof u ook opgevallen.

Zijn woorden waren echter nog niet helemaal koud of het omgekeerde gebeurde: het weekend daarop werden een veertigtal mensen door de aarde, meer in het bijzonder door het water, verzwolgen.

Ik heb op televisie al dikwijls beelden gezien van natuurrampen en mensen die in overstromingen verdwijnen. Maar nog nooit kwam deze rampspoed zo dichtbij, in onze anders zo lieflijke Ardennen, het stille Limburg en het vriendelijke Vlaams-Brabant.

Dat was schrikken! Ik bedacht hoe je aan je voordeur door het water meegesleurd kunt worden. Naast de kwestie van ‘je eigen hachje redden’ was er ook nog die enorme schade aan straten, huizen, aan meubels en huisgerief. Ik werd er werkelijk stil van, en het deed me nog meer nadenken over hoe de klimaatverandering al aan den lijve voelbaar is (ook recent met de verzengende hitte in sommige landen).

Ontroerend vond ik het hoe mensen elkaar, letterlijk en figuurlijk, probeerden recht te houden, hartverwarmend de spontane solidariteit onder buren. Tijdens de coronacrisis had ik af en toe donkere gedachten over het gedrag van de mensheid en vroeg ik me af of het eigen plezier en kleine behoeften nu werkelijk het allerbelangrijkste voor de Westerse mens waren. Ik zette dan ook grote ogen op bij de enorme solidariteit tussen mensen in nood. Hoe zij elkaar rechthielden in de sterke stroming, meesleurden naar veilige plekken. Ik had de mensheid, of toch een deel daarvan, onderschat.

In de dagen daarop meldden zich duizenden mensen om te vrijwilligen bij de opruim van de ontstane chaos. Beter nog: het Vlaanderen- en Walloniëgekibbel was enkel iets van politici. Niet alleen in de Olympische Spelen of andere sporttornooien, ook in hoge nood zijn wij plots allemaal Belgen die aan hetzelfde zeel trekken. Uit Vlaanderen trokken brandweerlui, politiemensen, jong en ouder richting rampgebied om de handen uit de mouwen te steken. Eetstalletjes werden opgezet, burgemeesters trokken hun laarzen aan, heelder families boden een helpende hand.

Is ‘ééndracht maakt macht’ dan toch een gezamenlijk gedragen leuze?

Verbondenheid in rampspoed is alvast een lichtpunt in donkere tijden. Nu nog een goede coördinatie van de activiteiten.

Mvg,

Frauke J.

Fraukebrief 36: De postbode: op zoek naar eenzame ouderen

Beste lezer, 

 Misschien was je op vakantie en heb je niet gelezen dat postbodes in een bepaalde stad onderzochten hoe eenzaam de oudere medemens is. Hebt je het gemist? Zal ik je bijpraten? Het was de bedoeling dat de postbode mensen boven de vijfenzeventig een bezoekje bracht, dat hij vragen stelde - of zij zich eenzaam voelen, genoeg steun krijgen van familie of anderen – en keek of het huis wel proper was.

Wat gooit de post nu weer binnen, dacht ik: eerst melden dat brieven straks nog maar twee keer per week worden rondgedragen. Vervolgens dat postbodes bij ouderen moesten controleren of ze in het buitenland verbleven, met mogelijke gevolgen voor hun pensioen. In het nieuwste bericht zijn de postbodes getransformeerd tot sociale dienstverleners op huisbezoek bij ouderen. Is dat een charmeoffensief om wat krom is recht te trekken?

Ik heb een ander voorstel: laat in elke buurt enkele mensen regelmatig aan hun deur staan of te voet boodschappen doen. Een praatje maken met voorbijgangers, jong en oud, leert je veel over mensen en hoe ze zich voelen. Vroeg in de morgen zie je wie zich naar school of werk haast. Deze passanten laat je beter met rust: ze zijn met hun hoofd al half bij wat hen te doen staat. Later in de voormiddag passeren de habitués. Elke dag zie je het gekrompen vrouwtje dat zich voortduwt met een rollator, een uur later keert ze terug met haar mandje boodschappen. Mijn deur is de plaats om even een praatje te slaan en wat te bekomen. Er is de jonge man die om de zoveel tijd een rondje door de straten van de buurt loopt, altijd dezelfde route. Er is de man met zijn scooter volgeladen met plastic flessen: wat doet hij ermee en brengt dit hem een cent op? Er is de vrouw die mij vertelt over haar slapeloze nachten, de man die het over zijn zieke vrouw heeft, een ander loopt doelloos door de straten.

Je ziet het aan mensen wanneer ze niet goed in hun vel zitten, pijn hebben of zich alleen voelen. Het is geen exclusief recht van ouderen ook werklozen, chronisch zieken en allen die lijden: ze zijn het verborgen gezicht van de stad.

Wat mij betreft mogen de postbodes helpen om eenzaamheid zichtbaar te maken, zolang ze ook elke dag brieven blijven brengen. Wat mij betreft mag het jachtige leven best wat vertragen zodat iedereen, naast zijn eigen bezige dingetjes, nog wat tijd over heeft om de zichtbare onzichtbaren te zien, om de vinger aan de pols te houden in wijk, stad en dorp.

 Mvg

 Frauke J.