Beste Lezer,
Sta me toe u vandaag te schrijven over iets anders dan dat lastige vervoer.
‘Beter praten met een bloempot dan tegen een muur’
Dat stond onlangs in de krant. Er stond een foto bij van een, naar mijn bescheiden mening, zeer lelijke pistachekleurige bloempot waar een scheef gezicht in zat.
Er werd een pleidooi gehouden voor robotbloempotten die voor ‘eenzame mensen’ veel zouden kunnen betekenen. Het gebeurt de laatste tijd wel meer dat er geschreven wordt over ‘eenzame mensen’ en meestal wordt dat gelinkt aan ouderdom. De robot biedt dan een oplossing. De robot zal binnenkort naast het verrichten van huishoudelijk werk en het functioneren als oppas, ook met eenzamen kunnen praten. Je zou gaan geloven dat ‘de robot’ onze nieuwe familie wordt.
Heb jij ook de indruk, beste lezer, dat er zoveel woorden rondgestrooid worden waar wij nogal snel overheen gaan? Daarom wil ik af en toe voor u en voor mezelf even klare wijn schenken. Ik heb het woord ‘eenzaamheid’ namelijk opgezocht en vond een mooie invulling: "eenzaamheid is het fysiek ervaren van een gebrek aan verbondenheid met anderen" (Rijks 2014).
Maar nu ik een verklaring van het woord heb blijf ik het toch moeilijk vinden. Wanneer ben je eenzaam? Ben ik eenzaam omdat ik alleen woon? Zijn ze in de huizen waar ze met twee of vier wonen minder eenzaam? Ben ik eenzaam omdat ik oud ben? Hoe is het gesteld met de jongere alleen op een kamertje? En de alleenstaande moeder met drie kinderen: is die eenzaam? En wat met de werkloze die door de straten doolt?
Spontaan denk ik: ‘ik ben alleen maar daarom nog niet eenzaam’. Wanneer ik een hele dag niemand zie dan ga ik in mijn deur staan en kijk naar de voorbijgangers. Er is altijd wel iemand die een praatje maakt of een hand op steekt. Ik praat liever met echte mensen dan tegen bloempotten. En als er echt echt niemand is dan praat ik tegen mijn planten en niet tegen de potten. Mijn planten antwoorden niet met een sonore stem ‘g-e-e-f m-i-j w-a-t-e-r’ maar ze leven: ik zie ze groeien en bloeien. Ik praat tegen mijn parkieten, ze twitteren vriendelijk terug.
Ik zou zeggen: geef de eenzamen wat geraniums ipv een robotbloempot en laat ons met elkaar praten, of met de vogels, de vissen…en de bloemen..
Leg mij eens uit hoe ik mij ‘fysiek verbonden’ zal voelen met een machine die geen mensen noch dierentaal spreekt.
Wat maken we onszelf toch allemaal wijs?
Mvg
Frauke J.
