Frauke J. brief 107: Mijmeringen: Verbondenheid in rampspoed

Beste Lezer,

Nog niet zo lang geleden las ik in de weekendeditie van een krant: ‘Maar de aarde zal ons uitspuwen als we niets aan de klimaatcrisis doen’. Ik vond dat toen beangstigend maar goed gezegd. Misschien is deze uitspraak van één of andere filosoof u ook opgevallen.

Zijn woorden waren echter nog niet helemaal koud of het omgekeerde gebeurde: het weekend daarop werden een veertigtal mensen door de aarde, meer in het bijzonder door het water, verzwolgen.

Ik heb op televisie al dikwijls beelden gezien van natuurrampen en mensen die in overstromingen verdwijnen. Maar nog nooit kwam deze rampspoed zo dichtbij, in onze anders zo lieflijke Ardennen, het stille Limburg en het vriendelijke Vlaams-Brabant.

Dat was schrikken! Ik bedacht hoe je aan je voordeur door het water meegesleurd kunt worden. Naast de kwestie van ‘je eigen hachje redden’ was er ook nog die enorme schade aan straten, huizen, aan meubels en huisgerief. Ik werd er werkelijk stil van, en het deed me nog meer nadenken over hoe de klimaatverandering al aan den lijve voelbaar is (ook recent met de verzengende hitte in sommige landen).

Ontroerend vond ik het hoe mensen elkaar, letterlijk en figuurlijk, probeerden recht te houden, hartverwarmend de spontane solidariteit onder buren. Tijdens de coronacrisis had ik af en toe donkere gedachten over het gedrag van de mensheid en vroeg ik me af of het eigen plezier en kleine behoeften nu werkelijk het allerbelangrijkste voor de Westerse mens waren. Ik zette dan ook grote ogen op bij de enorme solidariteit tussen mensen in nood. Hoe zij elkaar rechthielden in de sterke stroming, meesleurden naar veilige plekken. Ik had de mensheid, of toch een deel daarvan, onderschat.

In de dagen daarop meldden zich duizenden mensen om te vrijwilligen bij de opruim van de ontstane chaos. Beter nog: het Vlaanderen- en Walloniëgekibbel was enkel iets van politici. Niet alleen in de Olympische Spelen of andere sporttornooien, ook in hoge nood zijn wij plots allemaal Belgen die aan hetzelfde zeel trekken. Uit Vlaanderen trokken brandweerlui, politiemensen, jong en ouder richting rampgebied om de handen uit de mouwen te steken. Eetstalletjes werden opgezet, burgemeesters trokken hun laarzen aan, heelder families boden een helpende hand.

Is ‘ééndracht maakt macht’ dan toch een gezamenlijk gedragen leuze?

Verbondenheid in rampspoed is alvast een lichtpunt in donkere tijden. Nu nog een goede coördinatie van de activiteiten.

Mvg,

Frauke J.

Frauke J.brief 45 : Wie E zegt moet F zeggen: Help we verzuipen

Beste Lezer,

Het begint eindelijk een beetje te winteren, en dat werd tijd! Het is inmiddels al een heel eind in november. Hier en daar gaat dat gepaard met erg slecht weer, en in het buitenland met de nodige waterellende. Hebt u onlangs ook die hallucinante beelden van de overstroomde stad Venetië gezien, lezer? Toeristen dobberden er rond met plasticzakken om de benen. De nog overblijvende Venetianen maakten zich intussen grote zorgen om hun mooie stad. Winkeliers hadden de handen vol met water hozen uit hun souvenirshops. Intussen stroomde het via een andere weg terug naar binnen. Het was dweilen met de kraan open. Ik vroeg me af hoe het binnenin de huizen en hotels moet hebben uitgezien. In de krant las ik dat naast Venetië nog wel meer steden, zoals Tokio en New York, in aanmerking komen voor verdrinking. En vertel me niet dat dit niets met het klimaat te maken heeft!

Een aantal maanden geleden zag ik nog de macabere beelden van gigantische cruiseschepen die door de klotsende wateren van de stad Venetië mochten varen. Toen al zag je de golven, die een dergelijk schip maakt, op de wandelpaden terechtkomen. Onvoorstelbaar toch dat men zoiets toelaat terwijl de stad het water al aan de lippen staat. Bij het zien van de recente overstromingsbeelden bedacht ik dat men ooit van de nood een deugd zal moeten maken. Wanneer Venetië werkelijk verdrinkt dan worden de mastodontschepen, die nu de notendoppen van gondels verdringen, misschien wel arken van Noah. Het is geen slecht idee om nu al zo’n schip te enteren. In hun nood vinden toeristen en Venetianen dan een trieste toevlucht op zo een drijvend flatgebouw. Dan zullen deze laatste toch nog enig nut hebben gehad voor een verdrinkende stad.

Mvg,

Frauke Jemand