Fraukebrief 23: Is kiezen verliezen?(3)

‘De aanplakborden’

Beste Lezer,

Iedere mens heeft wel een favoriete bezigheid. In verkiezingstijd is dat voor mij: aanplakborden bekijken. Aanplakborden horen bij verkiezingen als boter bij de vis, als hamer bij aambeeld…

Ik hou van die grote grove lege borden die plompverloren in straten en wijken staan. Eerst zijn ze bruin en leeg met hier en daar nog een rest affiches van vorige verkiezingen. Even later zijn ze beplakt met netjes gegroepeerde kleurenvlakken, kleur bij kleur elk in zijn vak. Het zijn kleuren die passen bij een bepaalde partij: blauw naast blauw, rood naast rood, groen bij groen, oranje boven oranje enz…. Nu ziet dat er allemaal netjes uit, maar het is ooit anders geweest. Ik herinner me nog hoe plakploegen ’s nachts op pad gingen en op de uitkijk stonden om de affiches van de ene partij meteen te overplakken met eigen affiches. Na enkele weken stond zo een bord bol van de laagjes opeengeplakte glimlachende gezichten. Maar nu zijn de regels de regels.

Ik hou ook van de veelbelovende gezichten op de affiches, ze kijken me vriendelijk aan. Voor even mag je in de weken voor de verkiezingen in het sprookje geloven. Belastingvermindering hier, werkduurverkorting daar, gratis zorg voor (bijna) iedereen, pensioenen omhoog, onderwijs vol van gelijke kansen,…

Het is leuk om even mee te dromen. En toch verschijnen na een tijd hier en daar schoonheidsvlekken op de borden. Je hebt het wellicht ook al gezien: bijgetekende snorren en brillen, scheldwoorden al dan niet in graffiti. Er zijn zelfs mensen die het nodig vinden om onverbloemd hun mening bij een politicus te schrijven.

Netjes is het niet maar het geeft wel wat extra jus aan een kiescampagne.

Wat jij, lezer?

Ga jij straks ook op verkiezingsbordenwandeling door jouw stad of dorp?

 Mvg,

 Fr. Jemand

Fraukebrief 21: Is kiezen verliezen?

Beste Lezer,
 
‘De… is begonnen’ hoorde ik enkele maanden geleden een nieuwslezer zeggen. Ik had maar met een half oor geluisterd, was nog in de keuken bezig, en dacht dat er een oorlog was uitgebroken. Op de achtergrond klonken woorden die op oorlogstaal leken: het ging over ‘barricades opwerpen’ , ‘de juiste wapens gebruiken’, ‘onze tegenstander’ enz…Het duurde dus even vooraleer ik doorhad dat de journalist het over de opstart van de kiescampagne had.

Sinds die dag ben ik alert voor verkiezingstaal. Hoe ik dat merk, en of ik misschien bij één of andere partij ben aangesloten, vraagt u zich wellicht af. Maar nee, niets van dit alles. Wanneer je goede voelhorens hebt, dan zie je en hoor je dat er iets op til is. 
Om te beginnen wordt de toon van onze politici bitsiger. Ze spreken over ‘sommige politici die er een puinhoop van hebben gemaakt’ of over ‘slecht beleid door bepaalde partijen’. Maar bij ‘sommige’ en ‘bepaalde’ hebben ze wel degelijk iemand of een partij in gedachten.

De politici spreken ook meer gehaast. Tijdens rondetafelgesprekken zitten ze meteen in de verdediging, ook al valt er op dat ogenblik niets te verdedigen.

Naast dat steekspel is er nog iets bijzonders: de thema’s waarover ze spreken. Neem nu ‘het klimaat’: dat staat hoog op de lijst van te bespreken thema’s. De kunst is om zeer geloofwaardig over te komen en dat doe je bij voorkeur door het klimaatvoorstel van een ander af te keuren.

Zo zijn er nog enkele belangrijke thema’s, zoals de vluchtelingenproblematiek en criminaliteit (drugs en veiligheid in het bijzonder). Zelden wordt gesproken over de inhoud van het thema bv. wat hebben wij te doen als burgers? Hoe kunnen we hiermee omgaan? Neen: ze spreken in termen van goed en kwaad, zwart of wit. Wat heeft de voorganger fout gedaan en wat doe ik beter? Ja, ook daar is het motto ‘wat we zelf doen doen we beter’.

Maar wat als wij straks voor ‘de goei’ kiezen en zij de volgende dag een verbond sluiten met ‘de slechten’? Ik vraag mij altijd af hoe ondanks al het gekibbel en zelfs geruzie die partijen de brokken lijmen en, meer nog: meteen ook opnieuw vriendjes kunnen worden. Wanneer ik zie hoe moeilijk het al is om samen met buren een feest te organiseren, dan ben ik er verbaasd over hoe al die kibbelende partijen meteen kunnen samenwerken, zelfs samen een gewest, een land besturen.
Ik heb altijd gedacht dat je goed moet overeenkomen om te kunnen samenwerken.  

Wat dacht jij, lezer?

Mvg,
 
Frauke J.