Frauke J. brief 128: Voorbij de komkommertijd: terug naar school

Beste Lezer,

Elk jaar opnieuw wordt het uiteindelijk 1 september en elk jaar opnieuw is dat de eerste schooldag: in ons Vlaamse landsgedeelte toch. Ik kan het niet laten beste lezer daar een brief aan te wijden. Een brief over al die kinderen en jongeren, de boekentassen op de rug of aan de hand, die opgetogen of triest vertrekken naar die plek waar hopelijk een nieuwe wereld voor hen opengaat.

Op die eerste ochtend ben ik paraat aan mijn deur om ze te begroeten en door te straat te zien trekken in hun splinternieuwe of oude kleren met hun rugzakken of tassen. De kleinsten jengelend aan de hand van een ouder, de jongeren die algauw wat vrienden tegenkomen.

foto Herman Baert

En die ene die wat angstig en alleen door de straat jakkert in de hoop nog net op tijd te komen. Vooral die eenling houdt me bezig: hoe zal het zijn wanneer hij straks in een groep op gaat. Zal hij zich thuis voelen, zal hij zich beter thuis voelen op school dan daar waar allerlei zorgen liggen. Of zal hij de zorgen meenemen in zijn rugzak of erger nog in zijn hoofd zodat er bijna geen plaats is om nog iets bij te leren. Krijgt hij straks te lezen dat x beter zijn best moet doen, zich beter moet inzetten of dat het anders niet zal lukken. Wie zal begrijpen dat zijn leven veel ingewikkelder is en dat huiswerk maken bijzaak is in zijn leven. Ja aan wie kan hij dat vertellen? Zullen zijn klasgenoten hem nog net als vorig jaar ‘die rare’ noemen, hem daarmee pesten? Alsof zijn leven al niet moeilijk genoeg is.  Zal hij vanavond alleen zijn boeken kaften of ook nog deze van de zussen en broers? Zal er hoe dan ook wel kaftpapier zijn wanneer hij de tafel heeft afgeruimd en de afwas heeft gedaan. Het zal laat zijn wanneer hij klaar is en morgenvroeg zal hij opnieuw door de straat jakkeren in de hoop toch nog op tijd te zijn na alle ochtendwerk en hopen geen straf te krijgen.

Ja die ene die baart mij zorgen en ik hoop vurig dat iemand zijn bleke zenuwachtigheid zal opmerken en zich over hem zal ontfermen. Dan is er kans dat het goed komt met hem. Anders vrees ik is hij een vogel voor de kat.

En ik vraag mij af lezer of wij, die aan de kant van de weg staan, niet op één of andere manier het signaal moeten geven dat je het soms al van op straat kunt zien dat er iets misgaat in en met iemands leven. Maar wie zal ons geloven?

 Mvg

Frauke J.

Fraukebrief 126 : Kennismaking met Meneer Jemand

Beste Lezer,

Ik heb groot nieuws: lang dacht ik de enige te zijn die nog aan de deur op de uitkijk staat en een praatje maakt met mensen, maar niks is minder waar! Onlangs logeerde ik in een andere stad. Ik wandelde door een nauw straatje waar slechts één auto en één voetganger tegelijk door kunnen en daar zag ik mijn mannelijke evenknie. Hij had het werkelijk gezellig gemaakt met een tafeltje voor twee en een tas koffie, de poes zat rustig in het deurgat en hield alles in het snotje. Regelmatig passeerde een auto maar dat kon de man niet deren, hij dronk rustig zijn koffietje in de zon. Verbaasd vroeg ik hem of hij geen schrik had dat de poes onder een auto zou belanden, toen ik prompt mezelf tegen de gevel moest drukken omdat een vrachtwagen het straatje in manoevreerde. De man was er gerust in en had alle vertrouwen in zijn kat. ‘Ze kent het verkeer beter dan wij! En ze gaat hoogstens tot het eind van de straat’, zei hij, ‘en door mijn kat leer ik bijzonder veel mensen kennen’. Een wijsheid waar ik zelf nog niet opgekomen was.

In de loop van ons gesprek begreep ik dat het allemaal was begonnen tijdens een lange ziekte. Die weken, maanden was de man veel alleen en een tuin had hij niet.

‘Ik ben begonnen met mijn deur open te zetten, en toen ik weer wat op de been was ging ik af en toe in het deurgat zitten en nu ik beter ben maak ik hier mijn eigen terras.’ ‘Er komen hier dagelijks verdwaalde reizigers langs en intussen ben ik een volleerde stadsgids, ik vertel allerlei bijzonderheden over de stad die ze nergens anders te horen krijgen. Maar het eerste gespreksonderwerp is altijd mijn kat.’

Ik bedacht dat het een bijzonder slimme manier was om de eenzaamheid te doorbreken en contacten te leggen in een stad.

Misschien wordt het stilaan tijd dat ik ook een kat houd, bedacht ik.

Het dier zat vadsig in het deurgat en liet zich gewillig fotograferen door verloren gelopen toeristen.

Mvg

Frauke J.