Beste lezer,
Nu de vakantie is begonnen is het misschien een ideaal moment om over onderwijs te mijmeren.
Al jaren wordt er gesleuteld aan ons onderwijs het is een eeuwigdurend proces, ik maak het al mijn hele lange leven mee.
De slingerbeweging wisselt af: soms slaat de slinger door naar meer ruimte geven aan het kind om zich te ontwikkelen, de sociale vaardigheden te bevorderen, en plots gaat de slinger opnieuw richting kennisoverdracht, of weten is meten. En er is altijd wel een alarmerende ranglijst waarin minder goed of ronduit slecht gescoord wordt. Op alle niveaus van het onderwijs maken we dit af en toe mee, en hop, we zijn weer vertrokken voor nieuwe doelen, nieuwe eindtermen en, vooral: nieuwe maatregelen.
Maar er is nieuws onder de zon: nu zijn de kleuters en lagereschoolkinderen aan de beurt.
Foto: Herman Baert
Voor het welbevinden van het kind zal er meer kennis overgedragen worden, de Nederlandse taal is al langer een heet hangijzer, en nu blijken ook getallenleer en weetjes uit de geschiedenis belangrijk te worden. Ik hoop dat kleuterleid(st)ers en onderwijzers nog de tijd vinden om diezelfde kleuters te leren hun jas aan te doen, zindelijk(er) te worden, klaar en duidelijk te spreken. Het Engelse onderwijsmodel blijkt in de favorietenlijst van onze onderwijsminister en haar discipelen te staan.
Al jaren begrijp ik niet hoe het komt dat de scholen in de Scandinavische landen - minder lesuren per week, minder toetsen, veel aandacht voor brede ontwikkeling - toch zulk hoogkwalitatief onderwijs bieden. In schril contrast staat dit met de kinderen die ik ’s morgens al om acht met loodzware boekentassen door de straten zie sjokken. Ik hoor hen om de haverklap praten over toetsen hier en toetsen daar, over rapporten en cijfers.
Staat dit straks ook onze kleuters te wachten? Want weten en meten staan bij ons hoog aangeschreven. Zij die nog maar net (of net niet) uit de pampers zijn krijgen straks wellicht ook een rapport of toch minstens een eindtoets.
Zijn zij de toekomstige 17-jarige afhakers die vroegtijdig schoolmoe zijn van zoveel luisteren en bank zitten? Ik vraag het me af.
En dan zijn er nog de leerkrachten, die om de haverklap nieuwe beleidslijnen te verwerken krijgen. Als je daarnaast ook nog regelmatig als ‘onbekwaam’ wordt afgeschilderd ga je wel twee keer nadenken of je voor een klas van 25 kleuters of lagereschoolkinderen wenst te staan. En is het niet net dat wat het lerarenberoep in de Scandinavische landen aantrekkelijk maakt: een zorgzame opleiding, kortere lesdagen en werken in kleine lesgroepen? Ik vermoed dat dit zowel de leerling als de leerkracht motiveert.
Een reisje Finland lijkt me de aangewezen vakantietrip voor onze onderwijs en beleidsmensen.
Mvg,
Frauke J.
