Beste Lezer,
Het is weer komkommertijd dus niet veel nieuws onder de zon. Dezelfde oorlogen (helaas), hetzelfde geweld, de trektochten naar andere oorden …. en zoals elk jaar rond deze tijd: de ronde.
En dan, plots, staat het nieuws bol van een brand in Boom: het hoofdpodium van Tomorrowland staat in de fik en plotsklaps verschijnen reusachtige grijze wolken in beeld en verslaan journalisten een ware ramp: een podium waar twee jaar aan is gewerkt brandt af, en honderdduizenden festivalgangers, komend van heinde en verre, dreigen een weekend vol plezier te missen. Gelukkig zijn er geen doden gevallen, tenminste toen nog niet.
De hamvraag van die avond: zal Tomorrowland kunnen doorgaan?
Twee derden van het nieuws gaan op aan rook, aan getuigenissen van mensen die toch hopen het sprookje te mogen beleven, en de organisatoren die honderden mensen inschakelen om een nacht door te werken. Koste wat kost (letterlijk zelfs) zal het festival doorgaan.
En zie, de volgende dag is Tomorrowland uit de as herrezen! Hoerageroep op alle banken.
En toch, lezer, noodgedwongen aan mijn beeldbuis gekluisterd vind ik dit een doordenkertje.
Tomorrowland, mijmer ik, het is bijna symbolisch, ook het land van de toekomst kan met een vingerknip de lucht in vliegen. Wat een magisch universum van ijs moest verbeelden werd herschapen in een brandende toorts. Het land van ijs dat in vuur overgaat: het is ook voor de festivalgangers misschien een nadenker over de toekomst van onze planeet, de bosbranden overal en nu ook in de eigen speeltuin der illusies.
En hoe vergankelijk is een sprookjesland dat grotendeels uit isomo bestaat en bovendien nog schadelijke gassen uitwasemt? Het duurt niet eens een uur om een dergelijk sprookje in grijze wolken te zien opgaan. Gaat er hier een belletje rinkelen?
Niet dus … de volgende dag brengen journalisten alweer enthousiast verslag uit over het huzarenstuk dat de vorige nacht is gepresteerd: Tomorrowland staat opnieuw in de steigers. ‘Is deze daadkracht van mensen van de toekomst niet net een goed teken voor het land van morgen? Dat is toch toe te juichen? ‘, mijmer ik verder, en tegelijk brandt de vraag op mijn lippen: ‘Tegen welke prijs?’
Is het een teken des tijds dat de illusie van gedachteloos vermaak niet kapot mag worden geprikt en gewoon moet doorgaan? Is het gewoon noodzaak voor de organisatie om zovele dure tickets niet te moeten terugbetalen?
Zo zat ik maar te peinzen over datgene wat aan mijn oog voorbijtrok, en wellicht speelde daarin mee dat ik nog maar net de vierjarige herdenking had gezien van de watersnood in Wallonië. “4 Jaar later zijn de sporen van de ramp nog zichtbaar. De heropbouw is nog volop aan de gang. Met de steun van de Waalse regering namen de getroffen gemeenten al verschillende maatregelen. Maar er blijft materiële en emotionele nood en nood aan solidariteit.” Wat zouden sommige mensen daar, vier jaar geleden, blij zijn geweest met zoveel daadkracht, geld en middelen(?) in één nacht.
Een dag later stuurde een vriend me bijgevoegde kunstzinnige foto op en ik bedacht dat dit wel eens het echte Tomorrowland zou kunnen worden. Of hoe vuur en water mij aan het nadenken hebben gezet.
Foto Herman Baert
Mvg
Frauke J.
.
