Lieve Isabelle ,
U schrijft uw broer :
“Ja, ik houd van mijn Sahara en dit met duistere, mysterieuze, onverklaarbare maar zeer wezenlijke liefde.”
Het is niet enkel een drang naar reizen die u zo nauw met de Sahara verbindt; er is meer. U schrijft :
“Vlak boven de westelijke horizon, boven immense duinen die oprijzen achter de Israëlitische begraafplaats staat de gekantelde maansikkel op het punt onder te gaan.”
In veel fraaie zinnen beschrijft u de Sahara, de schoonheid ervan en haar bewoners die u diep raken. Zij leiden hun eigen eenvoudige leven verscholen in de zandduinen. Middenin deze harde realiteit lijkt u zich het beste thuis te voelen. De woestijn, de natuurverschijnselen zijn uw onuitputtelijke bronnen.
“…het is net of de duintoppen inwendig in vuur en vlam schieten, in kleuren die ieder ogenblik dieper worden…daarna wordt alles weer wit, dat typische witte, typische matte op het middaguur zo verblindend wit, de Souf”
De woestijn: één grote zandvlakte omgeven door mysterie. Uw kunstenaarsziel vindt de geheimenis hier terug. Soms ligt deze verscholen in de zee, of in de wolken, of in de naamloosheid van de massa, of in de troosteloosheid van een verlaten straat; u vindt ‘het’ in de oneindigheid van de zandheuvels.
“Geen enkele andere streek heeft me ooit zo gefascineerd en bekoord als de wisselende verlatenheid van de grote opgedroogde zandzee, die stenige zandvlakte..”
Maar er is ook twijfel: u twijfelt of datgene wat u aanbidt geen illusie is. Is de bewondering voor, de aanbidding van het grenzeloze geen afspiegeling van het trieste gemoed? Het is een twijfel die ons allen kan overvallen.
Vanuit dit weten, deze ‘tristesse’ geeft u aan dat zelfs de wijdsheid van de zandvlakte u toch confronteert met de begrenzing van de ziel.
In deze begrenzing brengt enkel het schrijven enig soelaas.
De angst voor de duisternis, het besef dat er misschien geen troost is, zelfs niet in de grootsheid van de natuur, weerhoudt u er niet van om toch intens te leven en uw eigen weg te gaan.
Warme groeten,
Chantal Sap