‘Tussen twee geschreven woorden in is de stilte wel zo hard om er mijn gehele leven glanzend aan te slijpen’. Maurice Gilliams
Dierbare,
Wanneer je ver weg bent zou ik je schrijven. Je bent nu ver weg.
We hebben geen afscheid genomen.
Liever dan een afscheid wil ik deze afwezigheid als een poëtische stilte zien, een tijd van geschreven woorden.
Mijn belofte kom ik na: ik zou je schrijven, waar je ook bent, ik zou een poging doen om contact te houden, ook al heb ik mezelf daarmee een moeilijke opdracht toebedeeld. Schrijven naar iemand zonder het gewikte en gewogen wederwoord is een leeg schrijven. Wanneer ik zeg dat het moeilijk is, dit schrijven, heeft het te maken met dat broodnodige wederwoord. Helaas zal ik je scherpe pen, die ergert maar ook uitdaagt, moeten missen. Deze brieven bereiken je wellicht nooit omdat er geen adres is.
‘Je schrijft altijd in afwezigheid van, maar hoe ver weg ook, met aanwezigheid in gedachten’, zegt V.Woolf en ik ben het met haar eens…
Schrijven met de beeltenis, het portret, de contouren van de ander in gedachten is belangrijk, ik zal dit proberen. Toegegeven: dit schrijven valt me zwaarder dan ik had gedacht.
Het schrijven van een brief is indringend; wat ik letter na letter aan dit blad toevertrouw is niet zo maar uit te wissen. Traag krast mijn pen over dit blad het staat haaks op haast en vluchtigheid. Ik lijk wel iemand van een andere planeet. En het lijkt niet alleen zo, ik voel me ook zo.
Hier staat de tijd stil terwijl intussen alles verder gaat, voorbij vliegt. Ook jij bent onderweg.
Met dit schrijven ben ik in zekere zin ook onderweg, al is dit een ander soort reis.
Het is merkwaardig vast te stellen dat we allebei, in zekere zin, reizen.
c..s